ΤΑ "ΠΡΩΘΥΣΤΕΡΑ" ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ & ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΓΡΑΦΗΣ

ΤΟ «ΠΡΩΘΥΣΤΕΡΟΝ» ΓΕΓΟΝΟΣ ΚΑΙ Ο Γ΄ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ

Στη ζωή των ανθρώπων γενικότερα, παρατηρείται το γεγονός της επανάληψης αν όχι όμοιων συμβάντων, τότε περίπου όμοιων λόγω μετεξελίξεώς των. Επί παραδείγματι στην ανθρωπότητα πάντα γίνονταν πόλεμοι. Οι πόλεμοι όμως αυτοί αρχικά αφ’ ενός ήταν τοπικοί και αφ’ετέρου τα πολεμικά μέσα ήταν πρωτόγονα (πέτρες, ρόπαλα, ξύλινα αιχμηρά κοντάρια κτλ). Εν συνεχεία με την πρόοδο και την εξέλιξη του ανθρώπου τα πολεμικά μέσα άλλαξαν μέσα από μια ιστορική εξελικτική πορεία σε σπαθιά και μεταλλικά δόρατα και από κει, σε πυροβόλα όπλα και άρματα μάχης (tanks). Μετά τη χρησιμοποίηση της ατομικής βόμβας στη Χιροσίμα και στο Ναγκασάκι, στις μέρες μας ο άνθρωπος έχει τέτοια πυρηνικά χημικά, βιολογικά και άλλου είδους όπλα, που αν θελήσει να τα χρησιμοποιήσει κρίνεται αβέβαιη η συνέχιση της ζωής πάνω σ’ αυτή τη γη. Αλλά και ο τοπικός χαρακτήρας των πολέμων άλλαξε, περνώντας σε περιφερειακό και τελικά σε παγκόσμιο χαρακτήρα.

Αποδίδουμε κατωτέρω σχηματικά, για καλύτερη κατανόηση το ανωτέρω σκεπτικό:

Αν ένα γεγονός (Α) επαναληφθεί (κυκλικά) και μετεξελιχθεί (ευθύγραμμα) μετά την παρέλευση χρονικού διαστήματος (dt), σε γεγονός (Β) ως κατωτέρω:



τότε μετά την παρέλευση μεγαλύτερου απ’ το αρχικό (dt), χρονικού διαστήματος θα έχουμε την κατωτέρω αποδιδόμενη κατάσταση:



Δηλαδή το ίδιο γεγονός επαναλαμβανόμενο και ιστορικά εξελισσόμενο θα έχει μία σπειροειδή κίνηση ως κατωτέρω:



Ακριβώς σ’ αυτό το σημείο να εξετάσουμε τη σχέση της προφητείας, σε σχέση με την εις τον χρόνο εξελικτική επανάληψη των γεγονότων. Κατ’ αρχήν η προφητεία είναι λόγος Κυρίου (Θεόπνευστη) και ως τέτοια χαρακτηρίζεται από την μονιμότητα της ισχύος της, εις το διάβα του χρόνου, «ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ παρελεύσονται, οἱ δὲ λόγοι μου οὐ μὴ παρέλθωσι» (Ματθ.24:35). Για να αντιληφθούμε καλύτερα το γεγονός, παραθέτουμε το κατωτέρω σχήμα:



Εδώ παρατηρούμε ότι ο λόγος Θεού (προφητεία) εξαγγέλεται σε κάποιο σημείο του χρόνου πριν από το γεγονός Α, το οποίο επαναλαμβάνεται επτά φορές, εξελισσόμενο στο διάβα του χρόνου, έως το γεγονός Η. Η προφητεία ισχύει βέβαια για όλα τα γεγονότα (Α, Β, Γ, Δ, Ε, ΣΤ, Ζ, Η). Απλώς η εκδήλωση της ισχύος (επαλήθευσης) της προφητείας, ξεκινά στο γεγονός Α και κορυφώνεται στο γεγονός Η. Αναφέροντας ένα συγκεκριμένο παράδειγμα θα λέγαμε ότι η προφητεία: «τάδε λέγει Κύριος· ὅτι ἀπώσομαι αὐτοὺς εἰς τὰ ἔθνη καὶ διασκορπιῶ αὐτοὺς εἰς πᾶσαν γῆν» (Ιεζεκ.11:16), βρήκε εφαρμογή αφ’ ενός κατά την βαβυλώνια αιχμαλωσία και αφ’ ετέρου κατά τον διασκορπισμό τους με την κατάλυση του ιουδαϊκού κράτους από το Ρωμαίο στρατηγό Τίτο, κατά το 70 μ.Χ. Τέτοιες πολλαπλές επαληθεύσεις προφητειών υπάρχουν πλήθος μέσα στην ανθρώπινη ιστορία.

Ο χαρακτηρισμός τώρα μιας κατάστασης (Α), εξελισσόμενης μετά την παρέλευση χρονικού διαστήματος (dt), σε μια ίδια κατ’ ουσίαν, αλλά εξελιγμένη κατάσταση (Β),



ονομάζεται «πρωθύστερον» γεγονός. Μπορεί να πει κανείς, εάν εξαιρέσει την εξελικτική του πορεία στο χρονικό διάστημα (dt), ότι είναι ένα διπλό όμοιο γεγονός.

Αυτό ακριβώς το γεγονός διαφαίνεται σε πλείστα σημεία, μέσα από την μελέτη της Αποκάλυψης του Ιωάννη. Τα δεινά εκείνα επί παραδείγματι, που αναφέρονται στις επτά σφραγίδες, εξελίσσονται στα δεινά των επτά σαλπίγγων κι αυτά με τη σειρά τους εξελίσσονται σ’ αυτά τα δεινά των επτά φιαλών.

Αλλά και το μυστήριον της ανομίας που εργάζεται ο πονηρός στα κρυφά, εξελίσσεται μετά την πτώση των πρωτοπλάστων και θα καταλήξει στην πιο εξελιγμένη μορφή του, σ’ αυτή δηλαδή των δύο θηρίων του 13ου κεφαλαίου της Αποκάλυψης.

Κατά την γενικότερη μελέτη του «πρωθύστερου» φαινομένου, θα μπορούσαμε να πούμε ότι το γεγονός (Β) προτυπώνεται στο γεγονός (Α). Πλείστα είναι τα παραδείγματα αυτού του συμπεράσματος. Επί παραδείγματι ο θάνατος του ανθρώπου προτυπώνεται στην ασθένεια του ή σε ένα ατύχημα του. Η επιτυχία κάποιου εις το πανεπιστήμιο, προτυπώνεται στις καλές επιδόσεις του στο σχολείο. Τέλος η χειροδικία κάποιου προς έναν άλλο προτυπώνεται στη φραστική τους λογομαχία.

Ομοίως και στην Αποκάλυψη του Ιωάννη ο τελικός Αντίχριστος προτυπώνεται σε κάθε αντίχριστο άνθρωπο οποιασδήποτε εποχής «καὶ νῦν ἀντίχριστοι πολλοὶ γεγόνασιν» (Ιωαν Α΄ 2:18). Το σατανικό πνεύμα της εσχάτης εποχής του Αντιχρίστου και ειρωνικά αποδιδόμενο από εμάς «ως αρχαίο πνεύμα αθάνατο», προτυπώνεται σε κάθε αντίχριστη γενικότερα ιδεολογία, θεωρεία, πίστη και λατρεία οποιασδήποτε εποχής.

Ανθρωπίνως σκεπτόμενοι τα δεινά και τη θλίψη ενός πιθανού Γ΄ παγκοσμίου πολέμου, μπορούμε να τα εστιάσουμε στις τεράστιες ανθρώπινες απώλειες, την περιβαντολογική καταστροφή, την εξαφάνιση χλωρίδας και πανίδας, στην απότομη υπερθέρμανση του πλανήτη, στο λιώσιμο των πάγων Γροιλανδίας και Ανταρκτικής και σ’ άλλα τέτοιου μεγέθους συμπεράσματα.

Σκεφτόμαστε όμως ότι αν ένας τέτοιος πόλεμος συμβεί στις μέρες μας, πριν δηλαδή το 4ο θηρίο (βασιλεία) του Δανιήλ πάρει την μεγάλη εξουσία και διώξει τους αγίους του Υψίστου Χριστιανούς, τότε τα δεινά που θα περάσει η ανθρωπότητα θα είναι μάλλον τα «πρώτα», παρά τα «ύστερα» του «πρωθύστερου» φαινομένου.
Διότι τα δεινά εκείνα, επί της εποχής του Αντιχρίστου θα είναι απείρως χειρότερα, εξαιτίας της εξελικτικής τους διαδρομής. Η καλούμενη «θλίψη η μεγάλη» ευτυχώς δεν αφορά τις μέρες μας, αλλά μια εποχή μετά από εμάς. Η καλούμενη «αποστασία η μεγάλη» δεν είναι αυτή των ημερών μας, αλλά αυτή μετά των ημερών μας. Η καλούμενη «Βαβυλών η μεγάλη» δεν υπάρχει στις μέρες μας, παρότι υπάρχουν στις μέρες μας πολλές μικρότερες σαν κι αυτή, αλλά θα υπάρξει μελλοντικά. Ο μεγάλος έσχατος εκείνος πόλεμος που ονομάζεται Αρμαγεδών δεν θα γίνει στις μέρες μας. Στις μέρες μας ίσως γίνει η προτύπωση αυτού ο αναμενόμενος Γ΄ παγκόσμιος πυρηνικός πόλεμος. Τέλος η καλούμενη ως «ημέρα η μεγάλη και επιφανής», δηλαδή η Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, δεν θα έρθει τώρα. Τώρα όμως θα έρθει «ἡ ἡμέρα ἡ μεγάλη τῆς ὀργῆς αὐτοῦ, καὶ τίς δύναται σταθῆναι;» (Αποκ. 6:17).
Το τελευταίο είναι πολύ σημαντικό. Μελετώντας την Αγία Γραφή ξεχωρίζουμε δύο ημέρες. Πρώτη την «ημέρα την μεγάλη και επιφανή» ως κατωτέρω:
α. «Διαμαρτύρομαι οὖν ἐγὼ ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ καὶ τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ, τοῦ μέλλοντος κρίνειν ζῶντας καὶ νεκρούς κατὰ τὴν ἐπιφάνειαν αὐτοῦ καὶ τὴν βασιλείαν αὐτοῦ» (Προς Τιμόθεον Β΄ 4:1),
β. «τηρῆσαί σε τὴν ἐντολὴν ἄσπιλον, ἀνεπίληπτον μέχρι τῆς ἐπιφανείας τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ» (Προς Τιμόθεον Α΄ 6:14),
γ. «καὶ τότε ἀποκαλυφθήσεται ὁ ἄνομος, ὃν ὁ Κύριος ἀναλώσει τῷ πνεύματι τοῦ στόματος αὐτοῦ καὶ καταργήσει τῇ ἐπιφανείᾳ τῆς παρουσίας αὐτοῦ·»(Προς Θεσσαλονικείς Β΄ 2:,
δ. «ὁ ἥλιος μεταστραφήσεται εἰς σκότος καὶ ἡ σελήνη εἰς αἷμα πρὶν ἢ ἐλθεῖν τὴν ἡμέραν Κυρίου τὴν μεγάλην καὶ ἐπιφανῆ» (Πράξεις 2:20),
ε. «καὶ ἰδοὺ ἐγὼ ἀποστελῶ ὑμῖν Ἠλίαν τὸν Θεσβίτην, πρὶν ἢ ἐλθεῖν τὴν ἡμέραν Κυρίου τὴν μεγάλην καὶ ἐπιφανῆ» (Μαλαχ. 4:4),
στ. «ὁ ἥλιος μεταστραφήσεται εἰς σκότος καὶ ἡ σελήνη εἰς αἷμα πρὶν ἐλθεῖν τὴν ἡμέραν Κυρίου τὴν μεγάλην καὶ ἐπιφανῆ» (Ιωήλ 3:4),
Δεύτερη την «ημέρα την μεγάλη της οργής» ως κατωτέρω:
α. «ὅτι ἦλθεν ἡ ἡμέρα ἡ μεγάλη τῆς ὀργῆς αὐτοῦ, καὶ τίς δύναται σταθῆναι;» (Αποκ. 6:17),
β. «κατὰ δὲ τὴν σκληρότητά σου καὶ ἀμετανόητον καρδίαν θησαυρίζεις σεαυτῷ ὀργὴν ἐν ἡμέρᾳ ὀργῆς καὶ ἀποκαλύψεως καὶ δικαιοκρισίας τοῦ Θεοῦ» (Προς Ρωμαίους 2:5),
γ. «ζητήσατε τὸν Κύριον, πάντες ταπεινοὶ γῆς· κρίμα ἐργάζεσθε καὶ δικαιοσύνην ζητήσατε καὶ ἀποκρίνασθε αὐτά, ὅπως σκεπασθῆτε ἐν ἡμέρᾳ ὀργῆς Κυρίου» (Σοφον. 2:3),
δ. «καὶ τὸ ἀργύριον αὐτῶν καὶ τὸ χρυσίον αὐτῶν οὐ μὴ δύνηται ἐξελέσθαι αὐτοὺς ἐν ἡμέρᾳ ὀργῆς Κυρίου, καὶ ἐν πυρὶ ζήλου αὐτοῦ καταναλωθήσεται πᾶσα ἡ γῆ, διότι συντέλειαν καὶ σπουδὴν ποιήσει ἐπὶ πάντας τοὺς κατοικοῦντας τὴν γῆν» (Σοφον. 1:18),
ε. «δυνατὴ ἡμέρα ὀργῆς ἡ ἡμέρα ἐκείνη, ἡμέρα θλίψεως καὶ ἀνάγκης, ἡμέρα ἀωρίας καὶ ἀφανισμοῦ, ἡμέρα γνόφου καὶ σκότους, ἡμέρα νεφέλης καὶ ὁμίχλης» (Σοφον. 1:15),
στ. «καὶ ἔσται ἐν τῇ ἡμέρᾳ ἐκείνῃ, ἐν ἡμέρᾳ, ᾗ ἂν ἔλθῃ Γὼγ ἐπὶ τὴν γῆν τοῦ Ἰσραήλ, λέγει Κύριος Κύριος, ἀναβήσεται ὁ θυμός μου καὶ ὁ ζῆλός μου. ἐν πυρὶ τῆς ὀργῆς μου ἐλάλησα, εἰ μὴν ἐν τῇ ἡμέρᾳ ἐκείνῃ ἔσται σεισμὸς μέγας ἐπὶ γῆς Ἰσραήλ» (Ιεζεκ. 38:18-19),
ζ. «υἱὲ ἀνθρώπου, εἰπὸν αὐτῇ· σὺ εἶ γῆ ἡ οὐ βρεχομένη, οὐδὲ ὑετὸς ἐγένετο ἐπὶ σὲ ἐν ἡμέρᾳ ὀργῆς» (Ιεζεκ. 22:24),
η. «ὁ γὰρ οὐρανὸς θυμωθήσεται καὶ ἡ γῆ σεισθήσεται ἐκ τῶν θεμελίων σαβαὼθ ἐν τῇ ἡμέρᾳ, ᾗ ἂν ἐπέλθῃ ὁ θυμὸς αὐτοῦ» (Ησαΐας 13:13),
θ. «ἰδοὺ γὰρ ἡμέρα Κυρίου ἔρχεται ἀνίατος θυμοῦ καὶ ὀργῆς θεῖναι τὴν οἰκουμένην ἔρημον καὶ τοὺς ἁμαρτωλοὺς ἀπολέσαι ἐξ αὐτῆς» (Ησαΐας 13:9),
Τι ακριβώς γίνεται με αυτές τις δύο ημέρες; Εάν δεν είχαμε πει για το «πρωθύστερο» φαινόμενο δεν θα μπορούσαμε τώρα να εξηγήσουμε το τι διαφορά έχουν οι δύο αυτές ημέρες.
Πολλοί λένε ότι αυτές οι δύο ημέρες ταυτίζονται. Άλλοι λένε ότι είναι δύο διαφορετικές ιστορικά ημέρες.
Η γνώμη μας συμφωνεί και με τις δύο θεωρίες. Κι αυτό διότι στο «πρωθύστερο» φαινόμενο, αν εξαιρέσουμε την εξελικτική πορεία θα συναντήσουμε σίγουρα δύο ημέρες όμοιες ως προς την «οργή» Του Κυρίου. Αντιθέτως εάν λάβουμε υπ’ όψιν μας την εξελικτική πορεία της ανθρωπότητας θα βρούμε αφ’ ενός μια ημέρα μόνον της «οργής» Του και αφ’ ετέρου μια ημέρα της «οργής» Του ακολουθούμενη από την «επιφάνειά» του.
Για να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι λέμε ότι, εάν συμβεί ο Γ’ παγκόσμιος πυρηνικός πόλεμος, αυτός θα αποτελεί πράγματι την «ημέρα την μεγάλη της οργής Του». Στη συνέχεια όμως, εφόσον η ζωή θα συνεχιστεί, θα αναλάβει την μεγάλη εξουσία το 4ο θηρίο (βασιλεία) του Δανιήλ και θα διώξει τους Χριστιανούς, ανοίγωντας έτσι τον δρόμο προς την βασιλεία του Αντιχρίστου. Αλλά πάλι θα βρεθούμε σε μια ακόμα μεγαλύτερη «ημέρα της οργής Του», την οποία θα ακολουθήσει η «επιφάνεια» του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, δηλαδή η Δευτέρα παρουσία Του, η οποία θα επιφέρει την κατάργηση του Αντιχρίστου και την μόνιμη πια βασιλεία των Αγίων στη μέλλουσα ζωή.
Και λέμε «μόνιμη» βασιλεία των αγίων του Θεού, διότι στο χωρίο «ἕως οὗ ἦλθεν ὁ παλαιὸς ἡμερῶν καὶ τὸ κρίμα ἔδωκεν ἁγίοις Ὑψίστου, καὶ ὁ καιρὸς ἔφθασε καὶ τὴν βασιλείαν κατέσχον οἱ ἅγιοι» (Δανιήλ 7:22), έχουμε «πρωθύστερο» φαινόμενο.
Για να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι λέμε αρχικά ότι τον αναμενόμενο Γ΄ παγκόσμιο πόλεμο, θα ακολουθήσει μια παγκόσμια επικράτηση του Χριστιανισμού, που θα επιφέρει την μεγάλη επιστροφή του Ισραήλ στο Κύριο. Σ’ αυτό το συμπέρασμα καταλήγει οποιοσδήποτε μελετητής της Αγίας Γραφής. Αυτή θα είναι και η «πρώτη» δυστυχώς προσωρινή βασιλεία των Αγίων του Θεού.
Στη συνέχεια θα πάρει την μεγάλη εξουσία το 4ο θηρίο (βασιλεία) του Δανιήλ και θα διώξει τους Χριστιανούς, ανοίγωντας έτσι τον δρόμο προς την βασιλεία του Αντιχρίστου, την οποία θα καταργήσει ο Κύριος «τῇ ἐπιφανείᾳ τῆς παρουσίας» Του. Μπαίνοντας λοιπόν στην μετά ταύτα αιώνια ζωή, συναντούμε την μόνιμη πλέον «ύστερη» βασιλεία των Αγίων του Θεού.
Κατωτέρω αποδίδουμε το «πρωθύστερο» αυτό φαινόμενο:



Στο ανωτέρω συμπέρασμα μας οδηγεί και ο προφήτης Ζαχαρίας, στο 14ο κεφάλαιο, λέγοντας:
«1 ΙΔΟΥ ἡμέραι ἔρχονται Κυρίου, καὶ διαμερισθήσονται τὰ σκῦλά σου ἐν σοί. 2 καὶ ἐπισυνάξω πάντα τὰ ἔθνη ἐπὶ Ἱερουσαλὴμ εἰς πόλεμον, καὶ ἁλώσεται ἡ πόλις, καὶ διαρπαγήσονται αἱ οἰκίαι, καὶ αἱ γυναῖκες μολυνθήσονται, καὶ ἐξελεύσεται τὸ ἥμισυ τῆς πόλεως ἐν αἰχμαλωσίᾳ, οἱ δὲ κατάλοιποι τοῦ λαοῦ μου οὐ μὴ ἐξολοθρευθῶσιν ἐκ τῆς πόλεως. 3 καὶ ἐξελεύσεται Κύριος καὶ παρατάξεται ἐν τοῖς ἔθνεσιν ἐκείνοις καθὼς ἡμέρα παρατάξεως αὐτοῦ ἐν ἡμέρᾳ πολέμου. 4 καὶ στήσονται οἱ πόδες αὐτοῦ ἐν τῇ ἡμέρᾳ ἐκείνῃ ἐπὶ τὸ ὄρος τῶν ἐλαιῶν τὸ κατέναντι Ἱερουσαλὴμ ἐξ ἀνατολῶν· καὶ σχισθήσεται τὸ ὄρος τῶν ἐλαιῶν, τὸ ἥμισυ αὐτοῦ πρὸς ἀνατολάς καὶ τὸ ἥμισυ πρὸς θάλασσαν, χάος μέγα σφόδρα. καὶ κλινεῖ τὸ ἥμισυ τοῦ ὄρους πρὸς τὸν βορρᾶν καὶ τὸ ἥμισυ αὐτοῦ πρὸς νότον. 5 καὶ ἐμφραχθήσεται ἡ φάραγξ τῶν ὀρέων μου, καὶ ἐγκολληθήσεται φάραγξ ὀρέων ἕως Ἰασὸλ καὶ ἐμφραχθήσεται καθὼς ἐνεφράγη ἐν ταῖς ἡμέραις τοῦ συσσεισμοῦ, ἐν ἡμέραις Ὀζίου βασιλέως Ἰούδα· καὶ ἥξει Κύριος ὁ Θεός μου καὶ πάντες οἱ ἅγιοι μετ’ αὐτοῦ. 6 καὶ ἔσται ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ οὐκ ἔσται φῶς καὶ ψῦχος καὶ πάγος· 7 ἔσται μίαν ἡμέραν, καὶ ἡ ἡμέρα ἐκείνη γνωστὴ τῷ Κυρίῳ, καὶ οὐχ ἡμέρα καὶ οὐ νύξ, καὶ πρὸς ἑσπέραν ἔσται φῶς. 8 καὶ ἐν τῇ ἡμέρᾳ ἐκείνῃ ἐξελεύσεται ὕδωρ ζῶν ἐξ Ἱερουσαλήμ, τὸ ἥμισυ αὐτοῦ εἰς τὴν θάλασσαν τὴν πρώτην καὶ τὸ ἥμισυ αὐτοῦ εἰς τὴν θάλασσαν τὴν ἐσχάτην, καὶ ἐν θέρει καὶ ἐν ἔαρι ἔσται οὕτως. 9 καὶ ἔσται Κύριος εἰς βασιλέα ἐπὶ πᾶσαν τὴν γῆν· ἐν τῇ ἡμέρᾳ ἐκείνῃ ἔσται Κύριος εἷς καὶ τὸ ὄνομα αὐτοῦ ἕν. 10 κυκλῶν πᾶσαν τὴν γῆν καὶ τὴν ἔρημον ἀπὸ Γαβὲ ἕως Ρεμμὼν κατὰ νότον Ἱερουσαλήμ· Ραμὰ δὲ ἐπὶ τόπου μενεῖ ἀπὸ τῆς πύλης Βενιαμὶν ἕως τοῦ τόπου τῆς πύλης τῆς πρώτης, ἕως τῆς πύλης τῶν γωνιῶν καὶ ἕως τοῦ πύργου Ἀναμεήλ, ἕως τῶν ὑποληνίων τοῦ βασιλέως. 11 κατοικήσουσιν ἐν αὐτῇ, καὶ ἀνάθεμα οὐκ ἔσται ἔτι καὶ κατοικήσει Ἱερουσαλὴμ πεποιθότως. 12 Καὶ αὕτη ἔσται ἡ πτῶσις, ἣν κόψει Κύριος πάντας τοὺς λαούς, ὅσοι ἐπεστράτευσαν ἐπὶ Ἱερουσαλήμ· τακήσονται αἱ σάρκες αὐτῶν ἑστηκότων αὐτῶν ἐπὶ τοὺς πόδας αὐτῶν, καὶ οἱ ὀφθαλμοὶ αὐτῶν ρυήσονται ἐκ τῶν ὀπῶν αὐτῶν, καὶ ἡ γλῶσσα αὐτῶν τακήσεται ἐν τῷ στόματι αὐτῶν. 13 καὶ ἔσται ἐν τῇ ἡμέρᾳ ἐκείνῃ ἔκστασις Κυρίου μεγάλη ἐπ’ αὐτούς, καὶ ἐπιλήψονται ἕκαστος τῆς χειρὸς τοῦ πλησίον αὐτοῦ, καὶ συμπλακήσεται ἡ χεὶρ αὐτοῦ πρὸς τὴν χεῖρα τοῦ πλησίον αὐτοῦ. 14 καὶ ὁ Ἰούδας παρατάξεται ἐν Ἱερουσαλὴμ καὶ συνάξει τὴν ἰσχὺν πάντων τῶν λαῶν κυκλόθεν, χρυσίον καὶ ἀργύριον καὶ ἱματισμὸν εἰς πλῆθος σφόδρα. 15 καὶ αὕτη ἔσται ἡ πτῶσις τῶν ἵππων καὶ τῶν ἡμιόνων καὶ τῶν καμήλων καὶ τῶν ὄνων καὶ πάντων τῶν κτηνῶν τῶν ὄντων ἐν ταῖς παρεμβολαῖς ἐκείναις κατὰ τὴν πτῶσιν ταύτην. 16 καὶ ἔσται ὅσοι ἐὰν καταλειφθῶσιν ἐκ πάντων τῶν ἐθνῶν τῶν ἐλθόντων ἐπὶ Ἱερουσαλήμ, καὶ ἀναβήσονται κατ’ ἐνιαυτὸν τοῦ προσκυνῆσαι τῷ βασιλεῖ Κυρίῳ παντοκράτορι καὶ τοῦ ἑορτάζειν τὴν ἑορτὴν τῆς σκηνοπηγίας. 17 καὶ ἔσται ὅσοι ἐὰν μὴ ἀναβῶσιν ἐκ πασῶν τῶν φυλῶν τῆς γῆς εἰς Ἱερουσαλὴμ τοῦ προσκυνῆσαι τῷ βασιλεῖ Κυρίῳ παντοκράτορι, καὶ οὗτοι ἐκείνοις προστεθήσονται. 18 ἐὰν δὲ φυλὴ Αἰγύπτου μὴ ἀναβῇ μηδὲ ἔλθῃ ἐκεῖ, καὶ ἐπὶ τούτους ἔσται ἡ πτῶσις, ἣν πατάξει Κύριος πάντα τὰ ἔθνη, ὅσα ἐὰν μὴ ἀναβῇ τοῦ ἑορτάσαι τὴν ἑορτὴν τῆς σκηνοπηγίας. 19 αὕτη ἔσται ἡ ἁμαρτία Αἰγύπτου καὶ ἡ ἁμαρτία πάντων τῶν ἐθνῶν, ὅσα ἂν μὴ ἀναβῇ ἑορτάσαι τὴν ἑορτὴν τῆς σκηνοπηγίας.
20 ἐν τῇ ἡμέρᾳ ἐκείνῃ ἔσται τὸ ἐπὶ τὸν χαλινὸν τοῦ ἵππου ἅγιον τῷ Κυρίῳ παντοκράτορι, καὶ ἔσονται οἱ λέβητες ἐν τῷ οἴκῳ Κυρίου ὡς φιάλαι πρὸ προσώπου τοῦ θυσιαστηρίου. 21 καὶ ἔσται πᾶς λέβης ἐν Ἱερουσαλὴμ καὶ ἐν τῷ Ἰούδᾳ ἅγιον τῷ Κυρίῳ παντοκράτορι· καὶ ἥξουσι πάντες οἱ θυσιάζοντες καὶ λήψονται ἐξ αὐτῶν καὶ ἑψήσουσιν ἐν αὐτοῖς. καὶ οὐκ ἔσται Χαναναῖος οὐκέτι ἐν τῷ οἴκῳ Κυρίου παντοκράτορος ἐν τῇ ἡμέρᾳ ἐκείνῃ.».

Εδώ πλέον βλέπουμε ξεκάθαρα τον επερχόμενο πυρηνικό πόλεμο με τις ακόλουθες συνέπειές του: «τακήσονται αἱ σάρκες αὐτῶν ἑστηκότων αὐτῶν ἐπὶ τοὺς πόδας αὐτῶν, καὶ οἱ ὀφθαλμοὶ αὐτῶν ρυήσονται ἐκ τῶν ὀπῶν αὐτῶν, καὶ ἡ γλῶσσα αὐτῶν τακήσεται ἐν τῷ στόματι αὐτῶν».

Παρατηρούμε όμως ότι, μετά από αυτόν τον πόλεμο (που θα μοιάζει με Αρμαγεδώνα, αλλά δεν θα είναι), θα συνεχίσει η ζωή και μάλιστα η Ιερουσαλήμ θα είναι μια παγκόσμια πνευματική πρωτεύουσα, όπου όλοι οι λαοί «ἀναβήσονται κατ’ ἐνιαυτὸν τοῦ προσκυνῆσαι τῷ βασιλεῖ Κυρίῳ παντοκράτορι καὶ τοῦ ἑορτάζειν τὴν ἑορτὴν τῆς σκηνοπηγίας».

Εκείνον τον καιρό οι περισσότεροι από όσους θα έχουν επιβιώσει, από τις παγκόσμιες συνέπειες ενός πυρηνικού πολέμου θα είναι «ἅγιοι τῷ Κυρίῳ παντοκράτορι».

ΤΟ ΑΝΑΣΤΡΟΦΟ «ΠΡΩΘΥΣΤΕΡΟΝ» ΓΕΓΟΝΟΣ ΚΑΙ Η ΚΑΘΟΔΟΣ ΤΟΥ ΓΩΓ

ΙΕΖΕΚΙΗΛ - ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ 38ο

1 ΚΑΙ ἐγένετο λόγος Κυρίου πρός με λέγων· 2 υἱὲ ἀνθρώπου, στήρισον τὸ πρόσωπόν σου ἐπὶ Γὼγ καὶ τὴν γῆν τοῦ Μαγώγ, ἄρχοντα Ρώς, Μοσὸχ καὶ Θοβέλ, καὶ προφήτευσον ἐπ' αὐτὸν 3 καὶ εἰπὸν αὐτῷ τάδε λέγει Κύριος Κύριος· ἰδοὺ ἐγὼ ἐπὶ σὲ Γὼγ ἄρχοντα Ρώς, Μοσὸχ καὶ Θοβὲλ 4 καὶ συνάξω σε καὶ πᾶσαν τὴν δύναμίν σου, ἵππους καὶ ἱππεῖς ἐνδεδυμένους θώρακας πάντας, συναγωγῇ πολλῇ, πέλται καὶ περικεφαλαῖαι καὶ μάχαιραι, 5 Πέρσαι καὶ Αἰθίοπες καὶ Λίβυες, πάντες περικεφαλαίαις καὶ πέλταις, 6 Γομὲρ καὶ πάντες οἱ περὶ αὐτόν, οἶκος τοῦ Θεργαμὰ ἀπ' ἐσχάτου βορρᾶ καὶ πάντες οἱ περὶ αὐτόν, καὶ ἔθνη πολλὰ μετὰ σοῦ· 7 ἑτοιμάσθητι, ἑτοίμασον σεαυτὸν σύ, καὶ πᾶσα ἡ συναγωγή σου ἡ συνηγμένη μετὰ σοῦ καὶ ἔσῃ μοι εἰς προφυλακήν. 8 ἀφ' ἡμερῶν πλειόνων ἑτοιμασθήσεται καὶ ἐπ' ἐσχάτου ἐτῶν ἐλεύσεται καὶ ἥξει εἰς τὴν γῆν τὴν ἀπεστραμμένην ἀπὸ μαχαίρας, συνηγμένων ἀπὸ ἐθνῶν πολλῶν, ἐπὶ γῆν Ἰσραήλ, ἣ ἐγενήθη ἔρημος δι' ὅλου· καὶ οὗτος ἐξ ἐθνῶν ἐξελήλυθε καὶ κατοικήσουσιν ἐπ' εἰρήνης ἅπαντες. 9 καὶ ἀναβήσῃ ὡς ὑετὸς καὶ ἥξεις ὡς νεφέλη κατακαλύψαι γῆν καὶ ἔσῃ σὺ καὶ πάντες οἱ περὶ σὲ καὶ ἔθνη πολλὰ μετὰ σοῦ. 10 τάδε λέγει Κύριος Κύριος· καὶ ἔσται ἐν τῇ ἡμέρᾳ ἐκείνῃ ἀναβήσεται ρήματα ἐπὶ τὴν καρδίαν σου, καὶ λογιῇ λογισμοὺς πονηροὺς 11 καὶ ἐρεῖς· ἀναβήσομαι ἐπὶ γῆν ἀπερριμμένην, ἥξω ἐπὶ ἡσυχάζοντας ἐν ἡσυχίᾳ καὶ οἰκοῦντας ἐπ' εἰρήνης, πάντας κατοικοῦντας γῆν, ἐν ᾗ οὐχ ὑπάρχει τεῖχος οὐδὲ μοχλοί, καὶ θύραι οὐκ εἰσὶν αὐτοῖς. 12 προνομεῦσαι προνομὴν καὶ σκῦλα σκυλεῦσαι αὐτῶν, τοῦ ἐπιστρέψαι χεῖράς μου εἰς τὴν ἠρημωμένην, ἣ κατῳκίσθη, καὶ ἐπ' ἔθνος συνηγμένον ἀπὸ ἐθνῶν πολλῶν, πεποιηκότας κτήσεις, κατοικοῦντας ἐπὶ τὸν ὀμφαλὸν τῆς γῆς. 13 Σαββὰ καὶ Δαιδὰν καὶ ἔμποροι Καρχηδόνιοι καὶ πᾶσαι αἱ κῶμαι αὐτῶν ἐροῦσί σοι· εἰς προνομὴν τοῦ προνομεῦσαι σὺ ἔρχῃ καὶ σκυλεῦσαι σκῦλα; συνήγαγες συναγωγήν σου λαβεῖν ἀργύριον καὶ χρυσίον, ἀπενέγκασθαι κτῆσιν τοῦ σκυλεῦσαι σκῦλα. 14 διὰ τοῦτο προφήτευσον, υἱὲ ἀνθρώπου, καὶ εἰπὸν τῷ Γώγ· τάδε λέγει Κύριος· οὐκ ἐν τῇ ἡμέρᾳ ἐκείνῃ ἐν τῷ κατοικισθῆναι τόν λαόν μου Ἰσραὴλ ἐπ' εἰρήνης ἐγερθήσῃ; 15 καὶ ἥξεις ἐκ τοῦ τόπου σου ἀπ' ἐσχάτου βορρᾶ καὶ ἔθνη πολλὰ μετὰ σοῦ, ἀναβάται ἵππων πάντες, συναγωγὴ μεγάλη καὶ δύναμις πολλή, 16 καὶ ἀναβήσῃ ἐπὶ τὸν λαόν μου Ἰσραὴλ ὡς νεφέλη καλύψαι γῆν· ἐπ' ἐσχάτων τῶν ἡμερῶν ἔσται, καὶ ἀνάξω σε ἐπὶ τὴν γῆν μου, ἵνα γνῶσι πάντα τὰ ἔθνη ἐμὲ ἐν τῷ ἁγιασθῆναί με ἐν σοὶ ἐνώπιον αὐτῶν. 17 τάδε λέγει Κύριος Κύριος τῷ Γώγ· σὺ εἶ περὶ οὗ ἐλάλησα πρὸ ἡμερῶν τῶν ἔμπροσθεν διά χειρὸς τῶν δούλων μου τῶν προφητῶν τοῦ Ἰσραήλ, ἐν ταῖς ἡμέραις ἐκείναις καὶ ἔτεσι, τοῦ ἀναγαγεῖν σε ἐπ' αὐτούς. 18 καὶ ἔσται ἐν τῇ ἡμέρᾳ ἐκείνῃ, ἐν ἡμέρᾳ, ᾗ ἂν ἔλθῃ Γὼγ ἐπὶ τὴν γῆν τοῦ Ἰσραήλ, λέγει Κύριος Κύριος, ἀναβήσεται ὁ θυμός μου 19 καὶ ὁ ζῆλός μου. ἐν πυρὶ τῆς ὀργῆς μου ἐλάλησα, εἰ μὴν ἐν τῇ ἡμέρᾳ ἐκείνῃ ἔσται σεισμὸς μέγας ἐπὶ γῆς Ἰσραήλ. 20 καὶ σεισθήσονται ἀπὸ προσώπου Κυρίου οἱ ἰχθύες τῆς θαλάσσης καὶ τὰ πετεινὰ τοῦ οὐρανοῦ καὶ τὰ θηρία τοῦ πεδίου καὶ πάντα τὰ ἑρπετὰ τὰ ἕρποντα ἐπὶ τῆς γῆς, καὶ πάντες οἱ ἄνθρωποι οἱ ἐπὶ προσώπου τῆς γῆς, καὶ ραγήσεται τά ὄρη καὶ πεσοῦνται αἱ φάραγγες, καὶ πᾶν τεῖχος ἐπὶ τὴν γῆν πεσεῖται. 21 καὶ καλέσω ἐπ' αὐτὸν πᾶν φόβον, λέγει Κύριος· μάχαιρα ἀνθρώπου ἐπὶ τὸν ἀδελφὸν αὐτοῦ ἔσται. 22 καὶ κρινῶ αὐτὸν θανάτῳ καὶ αἵματι καὶ ὑετῷ κατακλύζοντι καὶ λίθοις χαλάζης, καὶ πῦρ καὶ θεῖον βρέξω ἐπ' αὐτὸν καὶ ἐπὶ πάντας τοὺς μετ' αὐτοῦ καὶ ἐπ' ἔθνη πολλὰ μετ' αὐτοῦ. 23 καὶ μεγαλυνθήσομαι καὶ ἁγιασθήσομαι καὶ ἐνδοξασθήσομαι καὶ γνωσθήσομαι ἐναντίον ἐθνῶν πολλῶν. καὶ γνώσονται ὅτι ἐγώ εἰμι Κύριος.

ΙΕΖΕΚΙΗΛ - ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ 39ο

1 ΚΑΙ σύ, υἱὲ ἀνθρώπου, προφήτευσον ἐπὶ Γὼγ καὶ εἰπόν· τάδε λέγει Κύριος· ἰδοὺ ἐγὼ ἐπὶ σὲ Γὼγ ἄρχοντα Ρώς, Μοσὸχ καὶ Θοβὲλ 2 καὶ συνάξω σε καὶ καθοδηγήσω σε καὶ ἀναβιβῶ σε ἐπ' ἐσχάτου τοῦ βορρᾶ καὶ ἀνάξω σε ἐπὶ τὰ ὄρη τὰ Ἰσραήλ. 3 καὶ ἀπολῶ τὸ τόξον σου ἀπὸ τῆς χειρός σου τῆς ἀριστερᾶς καὶ τὰ τοξεύματά σου ἀπὸ τῆς χειρός σου τῆς δεξιᾶς καὶ καταβαλῶ σε 4 ἐπὶ τὰ ὄρη Ἰσραήλ, καὶ πεσῇ σὺ καὶ πάντες οἱ περὶ σέ, καὶ τὰ ἔθνη τὰ μετὰ σοῦ δοθήσονται εἰς πλήθη ὀρνέων, παντὶ πετεινῷ καὶ πᾶσι τοῖς θηρίοις τοῦ πεδίου δέδωκά σε καταβρωθῆναι. 5 ἐπὶ προσώπου τοῦ πεδίου πεσῇ, ὅτι ἐγὼ ἐλάλησα, λέγει Κύριος. 6 καὶ ἀποστελῶ πῦρ ἐπὶ Γώγ, καὶ κατοικηθήσονται αἱ νῆσοι ἐπ' εἰρήνης· καὶ γνώσονται ὅτι ἐγώ εἰμι Κύριος. 7 καὶ τὸ ὄνομά μου τὸ ἅγιον γνωσθήσεται ἐν μέσῳ λαοῦ μου Ἰσραήλ, καὶ οὐ βεβηλωθήσεται τὸ ὄνομά μου τὸ ἅγιον οὐκέτι· καὶ γνώσονται τὰ ἔθνη ὅτι ἐγώ εἰμι Κύριος ἅγιος ἐν Ἰσραήλ. 8 ἰδοὺ ἥκει, καὶ γνώσῃ ὅτι ἔσται, λέγει Κύριος Κύριος· αὕτη ἐστὶν ἡ ἡμέρα, ἐν ᾗ ἐλάλησα. 9 καὶ ἐξελεύσονται οἱ κατοικοῦντες τὰς πόλεις Ἰσραὴλ καὶ καύσουσιν ἐν τοῖς ὅπλοις, πέλταις καὶ κοντοῖς καὶ τόξοις καὶ τοξεύμασι καὶ ράβδοις χειρῶν καὶ λόγχαις· καὶ καύσουσιν ἐν αὐτοῖς πῦρ ἑπτὰ ἔτη. 10 καὶ οὐ μὴ λάβωσι ξύλα ἐκ τοῦ πεδίου οὐδὲ μὴ κόψωσιν ἐκ τῶν δρυμῶν, ἀλλ' ἢ τὰ ὅπλα κατακαύσουσι πυρί· καὶ προνομεύσουσι τοὺς προνομεύσαντας αὐτοὺς καὶ σκυλεύσουσι τοὺς σκυλεύσαντας αὐτούς, λέγει Κύριος. 11 καὶ ἔσται ἐν τῇ ἡμέρᾳ ἐκείνῃ δώσω τῷ Γὼγ τόπον ὀνομαστόν, μνημεῖον ἐν Ἰσραήλ, τὸ πολυάνδριον τῶν ἐπελθόντων πρὸς τῇ θαλάσσῃ, καὶ περιοικοδομήσουσι τὸ περιστόμιον τῆς φάραγγος. 12 καὶ κατορύξουσιν ἐκεῖ τὸν Γὼγ καὶ πᾶν τὸ πλῆθος αὐτοῦ, καὶ κληθήσεται Τὸ γαὶ τὸ πολυάνδριον τοῦ Γώγ. 13 καὶ κατορύξουσιν αὐτοὺς οἶκος Ἰσραήλ, ἵνα καθαρισθῇ ἡ γῆ, ἐν ἑπταμήνῳ· καὶ κατορύξουσιν αὐτοὺς πᾶς ὁ λαὸς τῆς γῆς, καὶ ἔσται αὐτοῖς ὀνομαστὸν ᾗ ἡμέρᾳ ἐδοξάσθη, λέγει Κύριος. 14 καὶ ἄνδρας διὰ παντὸς διαστελοῦσιν ἐπιπορευομένους τὴν γῆν θάψαι τοὺς καταλελειμμένους ἐπὶ προσώπου τῆς γῆς, καθαρίσαι αὐτὴν μετὰ τὴν ἑπτάμηνον, καὶ ἐκζητήσουσι. 15 καὶ πᾶς ὁ διαπορευόμενος τὴν γῆν καὶ ἰδὼν ὀστοῦν ἀνθρώπου οἰκοδομήσει παρ' αὐτῷ σημεῖον, ἕως ὅτου θάψωσιν αὐτὸ οἱ θάπτοντες εἰς τὸ γαὶ τὸ πολυάνδριον τοῦ Γώγ· 16 καὶ γὰρ τὸ ὄνομα τῆς πόλεως Πολυάνδριον· καὶ καθαρισθήσεται ἡ γῆ. 17 καὶ σύ, υἱὲ ἀνθρώπου, εἰπόν· τάδε λέγει Κύριος· εἰπὸν παντὶ ὀρνέῳ πετεινῷ καὶ πρὸς πάντα τὰ θηρία τοῦ πεδίου· συνάχθητε καὶ ἔρχεσθε, συνάχθητε ἀπὸ πάντων τῶν περικύκλῳ ἐπὶ τὴν θυσίαν μου ἣν τέθυκα ὑμῖν, θυσίαν μεγάλην ἐπὶ τὰ ὄρη Ἰσραήλ, καὶ φάγεσθε κρέα καὶ πίεσθε αἷμα. 18 κρέα γιγάντων φάγεσθε καὶ αἷμα ἀρχόντων τῆς γῆς πίεσθε, κριοὺς καὶ μόσχους καὶ τράγους, καὶ οἱ μόσχοι ἐστεατωμένοι πάντες. 19 καὶ φάγεσθε στέαρ εἰς πλησμονὴν καὶ πίεσθε αἷμα εἰς μέθην ἀπὸ τῆς θυσίας μου, ἧς ἔθυσα ὑμῖν. 20 καὶ ἐμπλησθήσεσθε ἐπὶ τῆς τραπέζης μου ἵππον καὶ ἀναβάτην, γίγαντα καὶ πάντα ἄνδρα πολεμιστήν, λέγει Κύριος. 21 καὶ δώσω τὴν δόξαν μου ἐν ὑμῖν, καὶ ὄψονται πάντα τὰ ἔθνη τὴν κρίσιν μου, ἣν ἐποίησα, καὶ τὴν χεῖρά μου, ἣν ἐπήγαγον ἐπ' αὐτούς. 22 καὶ γνώσονται οἶκος Ἰσραὴλ ὅτι ἐγώ εἰμι Κύριος ὁ Θεὸς αὐτῶν ἀπὸ τῆς ἡμέρας ταύτης καὶ ἐπέκεινα. 23 καὶ γνώσονται πάντα τὰ ἔθνη ὅτι διὰ τὰς ἁμαρτίας αὐτῶν ᾐχμαλωτεύθησαν οἶκος Ἰσραήλ, ἀνθ' ὧν ἠθέτησαν εἰς ἐμέ, καὶ ἀπέστρεψα τὸ πρόσωπόν μου ἀπ' αὐτῶν καὶ παρέδωκα αὐτοὺς εἰς χεῖρας τῶν ἐχθρῶν αὐτῶν, καὶ ἔπεσαν πάντες μαχαίρᾳ. 24 κατὰ τὰς ἀκαθαρσίας αὐτῶν καὶ κατὰ τὰ ἀνομήματα αὐτῶν ἐποίησα αὐτοῖς καὶ ἀπέστρεψα τὸ πρόσωπόν μου ἀπ' αὐτῶν. 25 διὰ τοῦτο τάδε λέγει Κύριος Κύριος· νῦν ἀποστρέψω τὴν αἰχμαλωσίαν Ἰακὼβ καὶ ἐλεήσω τὸν οἶκον Ἰσραὴλ καὶ ζηλώσω διὰ τὸ ὄνομα τὸ ἅγιόν μου. 26 καὶ λήψονται τὴν ἀτιμίαν αὐτῶν καὶ τὴν ἀδικίαν, ἣν ἠδίκησαν, ἐν τῷ κατοικισθῆναι αὐτοὺς ἐπὶ τὴν γῆν αὐτῶν ἐπ' εἰρήνης, καὶ οὐκ ἔσται ὁ ἐκφοβῶν. 27 ἐν τῷ ἀποστρέψαι με αὐτοὺς ἐκ τῶν ἐθνῶν καὶ συναγαγεῖν με αὐτοὺς ἐκ τῶν χωρῶν τῶν ἐθνῶν καὶ ἁγιασθήσομαι ἐν αὐτοῖς ἐνώπιον τῶν ἐθνῶν, 28 καὶ γνώσονται ὅτι ἐγώ εἰμι Κύριος ὁ Θεὸς αὐτῶν ἐν τῷ ἐπιφανῆναί με αὐτοῖς ἐν τοῖς ἔθνεσι. 29 καὶ οὐκ ἀποστρέψω οὐκέτι τὸ πρόσωπόν μου ἀπ' αὐτῶν, ἀνθ' οὗ ἐξέχεα τὸν θυμόν μου ἐπὶ τὸν οἶκον Ἰσραήλ, λέγει Κύριος Κύριος.

Διαβάζοντας κανείς τα ανωτέρω δύο κεφάλαια 38 και 39 του προφήτη Ιεζεκιήλ, καταλαβαίνει ότι πρόκειται για μια ενιαία αφήγηση με ειρμό και θέμα «Ο μελλοντικός εχθρός του λαού του Θεού και η εξόντωσή του». Οι θεματικές ενότητες που συνθέτουν την όλη αφήγηση είναι αναλυτικά οι κατωτέρω:

α. Προφητεία εναντίον του Γωγ (Από 38:1 έως 38:17),

β. Ο Γωγ χρησιμοποιείται και καταστρέφεται από το Θεό (Από 38:18 έως 39:,

γ. Εκκκκαθάριση του πεδίου της μάχης (Από 39:9 έως 39:20) και

δ. Το μέλλον του Ισραήλ (Από 39:21 έως 39:29).

Είναι τόσο καλά συνδεδεμένες οι ανωτέρω ενότητες μεταξύ τους, που πιστεύει κανείς ότι πρόκειται για την εξιστόρηση μιας εισβολής ενός συνόλου αντιθέων λαών, εναντίων του λαού του Θεού, η οποία προκαλεί την οργή του Θεού και την προστασία υπέρ του λαού του. Αυτή η εισβολή τελικά καταλήγει στην καταστροφή όλων των αντιθέων λαών και την δόξα αφ’ ενός του Θεού και αφ’ ετέρου του λαού του.

Εδώ θα πρέπει να διευκρινήσουμε ότι δεν πρόκειται για την τελική μάχη του Αρμαγεδώνος, διότι όπως αναφέρει το 16ο κεφάλαιο της Αποκάλυψης:

«13 Καὶ εἶδον ἐκ τοῦ στόματος τοῦ δράκοντος καὶ ἐκ τοῦ στόματος τοῦ θηρίου καὶ ἐκ τοῦ στόματος τοῦ ψευδοπροφήτου πνεύματα τρία ἀκάθαρτα, ὡς οἱ βάτραχοι· 14 εἰσὶ γὰρ πνεύματα δαιμονίων ποιοῦντα σημεῖα, ἃ ἐκπορεύεται ἐπὶ τοὺς βασιλεῖς τῆς οἰκουμένης ὅλης, συναγαγεῖν αὐτοὺς εἰς τὸν πόλεμον τῆς ἡμέρας ἐκείνης τῆς μεγάλης τοῦ Θεοῦ τοῦ παντοκράτορος» και «16 καὶ συνήγαγεν αὐτοὺς εἰς τὸν τόπον τὸν καλούμενον Ἑβραϊστὶ Ἁρμαγεδών».

οι αντίθεοι λαοί προέρχονται εκ «τῆς οἰκουμένης ὅλης», ενώ όπως αναφέρει ο Ιεζεκιήλ στο 38ο και στο 39ο κεφάλαιο (38:6, 38:15 και 39:2), οι αντίθεοι λαοί προέρχονται «ἀπ' ἐσχάτου βορρᾶ».

Επίσης να διευκρινήσουμε ότι στο 38ο κεφάλαιο γίνεται λόγος για το ότι η εισβολή των αντιθέων λαών πραγματοποιείται εναντίον της γης Ισραήλ, όπου ο λαός του Θεού κατοικεί με ασφάλεια και ειρήνη. Συγκεκριμένα αναφέρεται ότι:

α. «8 ἀφ' ἡμερῶν πλειόνων ἑτοιμασθήσεται καὶ ἐπ' ἐσχάτου ἐτῶν ἐλεύσεται καὶ ἥξει εἰς τὴν γῆν τὴν ἀπεστραμμένην ἀπὸ μαχαίρας, συνηγμένων ἀπὸ ἐθνῶν πολλῶν, ἐπὶ γῆν Ἰσραήλ, ἣ ἐγενήθη ἔρημος δι' ὅλου· καὶ οὗτος ἐξ ἐθνῶν ἐξελήλυθε καὶ κατοικήσουσιν ἐπ' εἰρήνης ἅπαντες.» (Ιεζεκιήλ 38:.

β. «11 καὶ ἐρεῖς· ἀναβήσομαι ἐπὶ γῆν ἀπερριμμένην, ἥξω ἐπὶ ἡσυχάζοντας ἐν ἡσυχίᾳ καὶ οἰκοῦντας ἐπ' εἰρήνης, πάντας κατοικοῦντας γῆν, ἐν ᾗ οὐχ ὑπάρχει τεῖχος οὐδὲ μοχλοί, καὶ θύραι οὐκ εἰσὶν αὐτοῖς.» (Ιεζεκιήλ 38:11).

γ. «14 διὰ τοῦτο προφήτευσον, υἱὲ ἀνθρώπου, καὶ εἰπὸν τῷ Γώγ· τάδε λέγει Κύριος· οὐκ ἐν τῇ ἡμέρᾳ ἐκείνῃ ἐν τῷ κατοικισθῆναι τόν λαόν μου Ἰσραὴλ ἐπ' εἰρήνης ἐγερθήσῃ;» (Ιεζεκιήλ 38:14).

Αυτό το «ἐπ' εἰρήνης» αναφέρεται τρεις φορές στο ίδιο κεφάλαιο. Αν τώρα φέρουμε στο μυαλό μας όλη την νεότερη ιστορία του Ισραήλ και ιδιαίτερα των τελευταίων 60 ετών που υπάρχει ως κράτος και κυριολεκτικά πνίγεται στο αίμα εξ’ αιτίας της διαμάχης του με τους Παλαιστινίους , εύκολα καταλαβαίνουμε ότι το 38ο κεφάλαιο του Ιεζεκιήλ δεν αναφέρεται στο σημερινό Ισραήλ, αλλά σε ένα μελλοντικό χριστιανικό Ισραήλ, το οποίο θα προκύψει μετά τον Γ΄ παγκόσμιο πυρηνικό πόλεμο και που ως θείο δώρο θα έχει και θα απολαμβάνει την ασφάλεια, την ησυχία και την ειρήνη.

Αντιθέτως στο 39ο κεφάλαιο αναφέρεται: «25 διὰ τοῦτο τάδε λέγει Κύριος Κύριος· νῦν ἀποστρέψω τὴν αἰχμαλωσίαν Ἰακὼβ καὶ ἐλεήσω τὸν οἶκον Ἰσραὴλ καὶ ζηλώσω διὰ τὸ ὄνομα τὸ ἅγιόν μου. 26 καὶ λήψονται τὴν ἀτιμίαν αὐτῶν καὶ τὴν ἀδικίαν, ἣν ἠδίκησαν, ἐν τῷ κατοικισθῆναι αὐτοὺς ἐπὶ τὴν γῆν αὐτῶν ἐπ' εἰρήνης, καὶ οὐκ ἔσται ὁ ἐκφοβῶν.»

Εδώ παρατηρούμε ότι ο Θεός λέει ότι τώρα («νῦν») θα αλλάξει, ελεήσει και θα ενδιαφερθεί για το άγιον ονομά του και το λαό του. Και εις το εξής ο λαός του θα ντρέπεται για τις τόσες προδοσίες εναντίον του Θεού («καὶ λήψονται τὴν ἀτιμίαν αὐτῶν καὶ τὴν ἀδικίαν, ἣν ἠδίκησαν»), όταν αυτός ο λαός θα κατοικεί με ασφάλεια και κανείς δεν θα τον απειλεί («ἐν τῷ κατοικισθῆναι αὐτοὺς ἐπὶ τὴν γῆν αὐτῶν ἐπ' εἰρήνης, καὶ οὐκ ἔσται ὁ ἐκφοβῶν»).

Θα λέγαμε λοιπόν ότι το 39ο κεφάλαιο του Ιεζεκιήλ ταιριάζει απόλυτα με το σημερινό αντίθεο Ισραήλ (εν έτη 2009). Τώρα ήρθε η ώρα, όπως πιστεύουμε να συμβούν όλα εκείνα τα τρομακτικά και προφητευμένα, που θα οδηγήσουν στην αλλαγή του Ισραήλ, ώστε αυτός να λέγεται πραγματικά λαός του Θεού, και να επισύρει έτσι την ευλογία του, ζώντας εις το μέλλον με ασφάλεια και ειρήνη. Ο διεθνής σιωνισμός αλλά και το σημερινό κράτος του Ισραήλ, τελείως σκοτισμένο και τετυφλωμένο, έχοντας κατά νου να εκβιάσει και να πετύχει τα αναφερόμενα εις την Π. Διαθήκη, χωρίς να θέλει και χωρίς να το γνωρίζει, εκπληρώνει τα όσα γράφονται μέσα στην Αγία Γραφή.

Παρατηρούμε λοιπόν έτσι τον Ιεζεκιήλ, να μας θέτει πρώτο το 39ο κεφάλαιο το οποίο αναφέρεται σε ένα μελλοντικό χριστιανικό Ισραήλ και δεύτερο το 38ο κεφάλαιο το οποίο αναφέρεται σε ένα σημερινό αντίχριστο Ισραήλ. Έτσι πετυχαίνει να μας διηγηθεί δύο διαφορετικές ιστορίες που θα πραγματοποιηθούν στο μέλλον, σε μία. Αυτό ακριβώς που κάνει εμείς το ονομάζουμε «ανάστροφο πρωθύστερον» και το αποδίδουμε σχηματικά κατωτέρω:



Δύο λοιπόν κάθοδοι του Γωγ θα πραγματοποιηθούν στο μέλλον. Η πρώτη κάθοδος όπως πιστεύουμε θα είναι στο εγγύς μέλλον και θα προκαλέσει τον Γ΄ παγκόσμιο πόλεμο και η δεύτερη κάθοδος είναι στο απώτερο – έσχατο μέλλον και προηγείται αν δεν προκαλέσει τον Αρμαγεδώνα. Την πρώτη κάθοδο τη περιγράφει το 39ο κεφάλαιο και την δεύτερη κάθοδο τη περιγράφει το 38ο κεφάλαιο.

ΤΟ ΠΡΩΘΥΣΤΕΡΟΝ ΓΕΓΟΝΟΣ ΤΗΣ ΑΝΑΣΥΣΤΑΣΗΣ ΤΟΥ ΙΣΡΑΗΛ
ΚΑΙ ΤΟ ΟΡΑΜΑ ΤΩΝ ΞΗΡΩΝ ΟΣΤΩΝ ΤΟΥ ΙΕΖΕΚΙΗΛ

ΙΕΖΕΚΙΗΛ - ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΛΖ

«1 ΚΑΙ ἐγένετο ἐπ' ἐμὲ χεὶρ Κυρίου, καὶ ἐξήγαγέ με ἐν πνεύματι Κύριος καὶ ἔθηκέ με ἐν μέσῳ τοῦ πεδίου, καὶ τοῦτο ἦν μεστὸν ὀστέων ἀνθρωπίνων· 2 καὶ περιήγαγέ με ἐπ' αὐτὰ κυκλόθεν κύκλῳ, καὶ ἰδοὺ πολλὰ σφόδρα ἐπὶ προσώπου τοῦ πεδίου, ξηρὰ σφόδρα. 3 καὶ εἶπε πρός με· υἱὲ ἀνθρώπου, εἰ ζήσεται τὰ ὀστέα ταῦτα; καὶ εἶπα· Κύριε Κύριε, σὺ ἐπίστῃ ταῦτα. 4 καὶ εἶπε πρός με· προφήτευσον ἐπὶ τὰ ὀστᾶ ταῦτα καὶ ἐρεῖς αὐτοῖς· τὰ ὀστᾶ τὰ ξηρά, ἀκούσατε λόγον Κυρίου. 5 τάδε λέγει Κύριος τοῖς ὀστέοις τούτοις· ἰδοὺ ἐγὼ φέρω ἐφ' ὑμᾶς πνεῦμα ζωῆς 6 καὶ δώσω ἐφ' ὑμᾶς νεῦρα καὶ ἀνάξω ἐφ' ὑμᾶς σάρκας, καὶ ἐκτενῶ ἐφ' ὑμᾶς δέρμα καὶ δώσω πνεῦμά μου εἰς ὑμᾶς, καὶ ζήσεσθε· καὶ γνώσεσθε ὅτι ἐγώ εἰμι Κύριος. 7 καὶ ἐπροφήτευσα καθὼς ἐνετείλατό μοι. καὶ ἐγένετο ἐν τῷ ἐμὲ προφητεῦσαι καὶ ἰδοὺ σεισμός, καὶ προσήγαγε τὰ ὀστᾶ ἑκάτερον πρὸς τὴν ἁρμονίαν αὐτοῦ. 8 καὶ εἶδον καὶ ἰδοὺ ἐπ' αὐτὰ νεῦρα καὶ σάρκες ἐφύοντο, καὶ ἀνέβαινεν ἐπ' αὐτὰ δέρμα ἐπάνω, καὶ πνεῦμα οὐκ ἦν ἐπ' αὐτοῖς. 9 καὶ εἶπε πρός με· προφήτευσον ἐπὶ τὸ πνεῦμα, προφήτευσον, υἱὲ ἀνθρώπου, καὶ εἰπὸν τῷ πνεύματι· τάδε λέγει Κύριος· ἐκ τῶν τεσσάρων πνευμάτων ἐλθὲ καὶ ἐμφύσησον εἰς τοὺς νεκροὺς τούτους, καὶ ζησάτωσαν. 10 καὶ ἐπροφήτευσα καθότι ἐνετείλατό μοι· καὶ εἰσῆλθεν εἰς αὐτοὺς τὸ πνεῦμα, καὶ ἔζησαν καὶ ἔστησαν ἐπὶ τῶν ποδῶν αὐτῶν, συναγωγὴ πολλὴ σφόδρα. 11 καὶ ἐλάλησε Κύριος πρός με λέγων· υἱὲ ἀνθρώπου, τὰ ὀστᾶ ταῦτα πᾶς οἶκος Ἰσραήλ ἐστι, καὶ αὐτοὶ λέγουσι· ξηρὰ γέγονε τὰ ὀστᾶ ἡμῶν, ἀπόλωλεν ἡ ἐλπὶς ἡμῶν, διαπεφωνήκαμεν. 12 διὰ τοῦτο προφήτευσον καὶ εἰπὸν πρὸς αὐτούς· τάδε λέγει Κύριος· ἰδοὺ ἐγὼ ἀνοίγω τὰ μνήματα ὑμῶν καὶ ἀνάξω ὑμᾶς ἐκ τῶν μνημάτων ὑμῶν καὶ εἰσάξω ὑμᾶς εἰς τὴν γῆν τοῦ Ἰσραήλ, 13 καὶ γνώσεσθε ὅτι ἐγώ εἰμι Κύριος ἐν τῷ ἀνοῖξαί με τοὺς τάφους ὑμῶν τοῦ ἀναγαγεῖν με ἐκ τῶν τάφων τὸν λαόν μου. 14 καὶ δώσω πνεῦμά μου εἰς ὑμᾶς, καὶ ζήσεσθε, καὶ θήσομαι ὑμᾶς ἐπὶ τὴν γῆν ὑμῶν, καὶ γνώσεσθε ὅτι ἐγὼ Κύριος· λελάληκα καὶ ποιήσω, λέγει Κύριος. 15 Καὶ ἐγένετο λόγος Κυρίου πρός με λέγων· 16 υἱὲ ἀνθρώπου, λαβὲ σεαυτῷ ράβδον καὶ γράψον ἐπ' αὐτὴν τὸν Ἰούδαν καὶ τοὺς υἱοὺς Ἰσραὴλ τοὺς προσκειμένους ἐπ' αὐτόν· καὶ ράβδον δευτέραν λήψῃ σεαυτῷ καὶ γράψεις αὐτὴν τῷ Ἰωσήφ, ράβδον Ἐφραὶμ καὶ πάντας τοὺς υἰοὺς Ἰσραὴλ τοὺς προστεθέντας πρὸς αὐτόν. 17 καὶ συνάψεις αὐτὰς πρὸς ἀλλήλας σαυτῷ εἰς ράβδον μίαν τοῦ δῆσαι αὐτάς, καὶ ἔσονται ἐν τῇ χειρί σου. 18 καὶ ἔσται ὅταν λέγωσι πρὸς σὲ οἱ υἱοὶ τοῦ λαοῦ σου· οὐκ ἀναγγέλλεις ἡμῖν τί ἐστι ταῦτά σοι; 19 καὶ ἐρεῖς πρὸς αὐτούς· τάδε λέγει Κύριος· ἰδοὺ ἐγὼ λήψομαι τὴν φυλὴν Ἰωσήφ, τὴν διὰ χειρὸς Ἐφραίμ, καὶ τὰς φυλὰς Ἰσραὴλ τὰς προσκειμένας πρὸς αὐτὸν καὶ δώσω αὐτοὺς ἐπὶ τὴν φυλὴν Ἰούδα, καὶ ἔσονται εἰς ράβδον μίαν τῇ χειρὶ Ἰούδα. 20 καὶ ἔσονται αἱ ράβδοι, ἐφ' αἷς σὺ ἔγραψας ἐπ' αὐταῖς, ἐν τῇ χειρί σου ἐνώπιον αὐτῶν, 21 καὶ ἐρεῖς αὐτοῖς· τάδε λέγει Κύριος Κύριος· ἰδοὺ ἐγὼ λαμβάνω πάντα οἶκον Ἰσραὴλ ἐκ μέσου τῶν ἐθνῶν, οὗ εἰσήλθοσαν ἐκεῖ, καὶ συνάξω αὐτοὺς ἀπὸ πάντων τῶν περικύκλῳ αὐτῶν καὶ εἰσάξω αὐτοὺς εἰς τὴν γῆν τοῦ Ἰσραήλ· 22 καὶ δώσω αὐτοὺς εἰς ἔθνος ἓν ἐν τῇ γῇ μου καὶ ἐν τοῖς ὄρεσιν Ἰσραήλ, καὶ ἄρχων εἷς ἔσται αὐτῶν, καὶ οὐκ ἔσονται ἔτι εἰς δύο ἔθνη, οὐδὲ μὴ διαιρεθῶσιν οὐκέτι εἰς δύο βασιλείας, 23 ἵνα μὴ μιαίνωνται ἔτι ἐν τοῖς εἰδώλοις αὐτῶν. καὶ ρύσομαι αὐτοὺς ἀπὸ πασῶν τῶν ἀνομιῶν αὐτῶν, ὧν ἡμάρτοσαν ἐν αὐταῖς, καὶ καθαριῶ αὐτούς, καὶ ἔσονταί μοι εἰς λαόν, καὶ ἐγὼ Κύριος ἔσομαι αὐτοῖς εἰς Θεόν. 24 καὶ ὁ δοῦλός μου Δαυὶδ ἄρχων ἐν μέσῳ αὐτῶν ἔσται ποιμὴν εἷς πάντων· ὅτι ἐν τοῖς προστάγμασί μου πορεύσονται καὶ τὰ κρίματά μου φυλάξονται καὶ ποιήσουσιν αὐτά. 25 καὶ κατοικήσουσιν ἐπὶ τῆς γῆς αὐτῶν, ἣν ἐγὼ δέδωκα τῷ δούλῳ μου Ἰακώβ, οὗ κατῴκησαν ἐκεῖ οἱ πατέρες αὐτῶν· καὶ κατοικήσουσιν ἐπ' αὐτῆς αὐτοί, καὶ Δαυὶδ ὁ δοῦλός μου ἄρχων αὐτῶν ἔσται εἰς τὸν αἰῶνα. 26 καὶ διαθήσομαι αὐτοῖς διαθήκην εἰρήνης, διαθήκη αἰωνία ἔσται μετ' αὐτῶν· καὶ θήσω τὰ ἅγιά μου ἐν μέσῳ αὐτῶν εἰς τὸν αἰῶνα. 27 καὶ ἔσται ἡ κατασκήνωσίς μου ἐν αὐτοῖς, καὶ ἔσομαι αὐτοῖς Θεός, καὶ αὐτοί μου ἔσονται λαός. 28 καὶ γνώσονται τὰ ἔθνη ὅτι ἐγώ εἰμι Κύριος ὁ ἁγιάζων αὐτοὺς ἐν τῷ εἶναι τὰ ἅγιά μου ἐν μέσῳ αὐτῶν εἰς τὸν αἰῶνα.» (Ιεζεκ.37:1-28).



Άλλο ένα «πρωθύστερον» γεγονός της ιστορίας περιγράφει εδώ ο Ιεζεκιήλ. Ζώντας αυτός από το 597 π.Χ. την Βαβυλώνιο αιχμαλωσία, βλέπει το όραμα των ξηρών οστών, τα οποία όπως αναφέρει το κείμενο, συμβολίζουν ολόκληρο τον οίκο Ισραήλ.

Αναφέρει συγκεκριμένα ότι «τάδε λέγει Κύριος τοῖς ὀστέοις τούτοις· ἰδοὺ ἐγὼ φέρω ἐφ' ὑμᾶς πνεῦμα ζωῆς καὶ δώσω ἐφ' ὑμᾶς νεῦρα καὶ ἀνάξω ἐφ' ὑμᾶς σάρκας, καὶ ἐκτενῶ ἐφ' ὑμᾶς δέρμα καὶ δώσω πνεῦμά μου εἰς ὑμᾶς, καὶ ζήσεσθε· καὶ γνώσεσθε ὅτι ἐγώ εἰμι Κύριος.» Ενώ δηλαδή οι Ιουδαίοι βρίσκονταν στην αιχμαλωσία, ο Θεός τους υπόσχεται ότι θα ξαναζούσαν και θα επέστρεφαν σ’ Αυτόν.



Αλλά παρακάτω τους αναφέρει πάλι ότι: «ἰδοὺ ἐγὼ λήψομαι τὴν φυλὴν Ἰωσήφ, τὴν διὰ χειρὸς Ἐφραίμ, καὶ τὰς φυλὰς Ἰσραὴλ τὰς προσκειμένας πρὸς αὐτὸν καὶ δώσω αὐτοὺς ἐπὶ τὴν φυλὴν Ἰούδα, καὶ ἔσονται εἰς ράβδον μίαν τῇ χειρὶ Ἰούδα». Αυτό όμως, δηλαδή τη συνένωση των δύο κρατών Ιούδα και Ισραήλ, δεν το είδαμε να πραγματοποιείτε ιστορικά, μετά την λήξη της Βαβυλωνίου αιχμαλωσίας.

Ακολούθως το κείμενο αναφέρει «καὶ κατοικήσουσιν ἐπὶ τῆς γῆς αὐτῶν, ἣν ἐγὼ δέδωκα τῷ δούλῳ μου Ἰακώβ, οὗ κατῴκησαν ἐκεῖ οἱ πατέρες αὐτῶν·». Αυτό το είδαμε να συμβαίνει ιστορικά, τότε με την κατάλυση του Βαβυλωνιακού κράτους από τους Πέρσες και το αρχικό διάταγμα του Κύρου περί επιστροφής των αιχμαλώτων Ιουδαίων εις την γη Ισραήλ. Το ξαναείδαμε και στον προηγούμενο αιώνα να συμβαίνει με την δημιουργεία του σημερινού Ισραήλ.

Αυτό όμως που δεν είδαμε να συμβαίνει, ούτε την πρώτη, αλλά ούτε και τη δεύτερη φορά είναι το εξής: «καὶ διαθήσομαι αὐτοῖς διαθήκην εἰρήνης, διαθήκη αἰωνία ἔσται μετ' αὐτῶν· καὶ θήσω τὰ ἅγιά μου ἐν μέσῳ αὐτῶν εἰς τὸν αἰῶνα. καὶ ἔσται ἡ κατασκήνωσίς μου ἐν αὐτοῖς, καὶ ἔσομαι αὐτοῖς Θεός, καὶ αὐτοί μου ἔσονται λαός».

Τι συμβαίνει λοιπόν; Ποια εποχή αφορά η προφητεία των ξηρών οστών; Την απάντηση παίρνουμε στο τέλος, όταν αναφέρει ότι «καὶ γνώσονται τὰ ἔθνη ὅτι ἐγώ εἰμι Κύριος ὁ ἁγιάζων αὐτοὺς ἐν τῷ εἶναι τὰ ἅγιά μου ἐν μέσῳ αὐτῶν εἰς τὸν αἰῶνα».

Τότε όταν τα έθνη γνωρίσουν τον Κύριο και θέσει ο Κύριος τα άγιά του εν μέσω των εθνών, δηλαδή όταν ο Χριστιανισμός επικρατήσει παγκοσμίως, τότε θα εκπληρωθεί ολοκληρωτικά η προφητεία των ξηρών οστών. Τότε θα συνενωθούν όχι μόνο οι οίκοι Ισραήλ και Ιούδα, ούτε μόνο οι Ορθόδοξοι με τους Ρωμαιοκαθολικούς Χριστιανούς και τις λοιπές αιρέσεις, αλλά θα συνενωθούν όλοι εις μία ποίμνη με ένα ποιμένα.

Όταν θα υλοποιθεί ο κατωτέρω επίλογος του 39ου κεφαλαίου του Ιεζεκιήλ:

«25 διὰ τοῦτο τάδε λέγει Κύριος Κύριος· νῦν ἀποστρέψω τὴν αἰχμαλωσίαν Ἰακὼβ καὶ ἐλεήσω τὸν οἶκον Ἰσραὴλ καὶ ζηλώσω διὰ τὸ ὄνομα τὸ ἅγιόν μου. 26 καὶ λήψονται τὴν ἀτιμίαν αὐτῶν καὶ τὴν ἀδικίαν, ἣν ἠδίκησαν, ἐν τῷ κατοικισθῆναι αὐτοὺς ἐπὶ τὴν γῆν αὐτῶν ἐπ' εἰρήνης, καὶ οὐκ ἔσται ὁ ἐκφοβῶν. 27 ἐν τῷ ἀποστρέψαι με αὐτοὺς ἐκ τῶν ἐθνῶν καὶ συναγαγεῖν με αὐτοὺς ἐκ τῶν χωρῶν τῶν ἐθνῶν καὶ ἁγιασθήσομαι ἐν αὐτοῖς ἐνώπιον τῶν ἐθνῶν, 28 καὶ γνώσονται ὅτι ἐγώ εἰμι Κύριος ὁ Θεὸς αὐτῶν ἐν τῷ ἐπιφανῆναί με αὐτοῖς ἐν τοῖς ἔθνεσι. 29 καὶ οὐκ ἀποστρέψω οὐκέτι τὸ πρόσωπόν μου ἀπ' αὐτῶν, ἀνθ' οὗ ἐξέχεα τὸν θυμόν μου ἐπὶ τὸν οἶκον Ἰσραήλ, λέγει Κύριος Κύριος.»,

τότε θα ολοκληρωθεί και το όραμα των ξηρών οστών. Αυτή η περίοδος όπως έχουμε ήδη πει, είναι η επόμενη μέρα του Γ΄ παγκοσμίου πυρηνικού πολέμου. Από τότε και μετά, με ολόκληρο εκ του απομείναντος οίκου Ισραήλ, ο οποίος θα έχει επιστρέψει στο Θεό, ανοίγει ένα καινούργιο κεφάλαιο της ανθρώπινης ιστορίας, αυτό που φέρει το όνομα «Χιλιετία».

Και οι δύο λοιπόν προηγούμενες παρόμοιες επιστροφές του Ισραήλ εις τη γη των πατέρων του, ύστερα από τον εκάστοτε διασκορπισμό του στα έθνη, αποτελούν πρωθύστερα γεγονότα που θα καταλήξουν στη τελική «ύστερη» επιστροφή τους, που ανωτέρω περιγράψαμε. Κατωτέρω δίδεται σχετικό σχήμα:



Βλέπουμε λοιπόν τα γεγονότα συνέχεια να τριτώνουνε, λες και ο Θεός θέλει να μας παρουσιαστεί μέσα από την ανθρώπινη ιστορία.

Καταλήγουμε λοιπόν και λέμε ότι όταν ο Ιεζεκιήλ αναφέρει «καὶ ἰδοὺ σεισμός, καὶ προσήγαγε τὰ ὀστᾶ ἑκάτερον πρὸς τὴν ἁρμονίαν αὐτοῦ» εννοεί το σεισμό του Γ΄ παγκοσμίου πολέμου, του οποίου μία περιγραφή δίνει το 39ο κεφάλαιο του ίδιου προφήτη.

ΤΟ ΠΡΩΘΥΣΤΕΡΟΝ ΓΕΓΟΝΟΣ
ΤΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΑΣ ΕΠΙ ΤΗΣ ΓΗΣ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΤΟΥ ΥΨΙΣΤΟΥ

Ένα άλλο σημαντικό «πρωθύστερον» γεγονός που περιγράφει η Αγία Γραφή, είναι αυτό της βασιλείας των αγίων του Υψίστου.

Τα σχετικά με αυτό εδάφια είναι τα κάτωθι:

α. «17 ταῦτα τὰ θηρία τὰ μεγάλα τὰ τέσσαρα, τέσσαρες βασιλεῖαι ἀναστήσονται ἐπὶ τῆς γῆς, 18 αἳ ἀρθήσονται· καὶ παραλήψονται τὴν βασιλείαν ἅγιοι Ὑψίστου καὶ καθέξουσιν αὐτὴν ἕως αἰῶνος τῶν αἰώνων. 19 καὶ ἐζήτουν ἀκριβῶς περὶ τοῦ θηρίου τοῦ τετάρτου, ὅτι ἦν διαφέρον παρὰ πᾶν θηρίον, φοβερὸν περισσῶς, οἱ ὀδόντες αὐτοῦ σιδηροῖ καὶ ὄνυχες αὐτοῦ χαλκοῖ. ἐσθίον καὶ λεπτῦνον καὶ τὰ ἐπίλοιπα τοῖς ποσὶν αὐτοῦ συνεπάτει· 20 καὶ περὶ τῶν κεράτων αὐτοῦ τῶν δέκα τῶν ἐν τῇ κεφαλῇ αὐτοῦ καὶ τοῦ ἑτέρου τοῦ ἀναβάντος καὶ ἐκτινάξαντος τῶν προτέρων τρία, κέρας ἐκεῖνο, ᾧ οἱ ὀφθαλμοὶ καὶ στόμα λαλοῦν μεγάλα καὶ ἡ ὅρασις αὐτοῦ μείζων τῶν λοιπῶν. 21 ἐθεώρουν καὶ τὸ κέρας ἐκεῖνο ἐποίει πόλεμον μετὰ τῶν ἁγίων καὶ ἴσχυσε πρὸς αὐτούς, 22 ἕως οὗ ἦλθεν ὁ παλαιὸς ἡμερῶν καὶ τὸ κρίμα ἔδωκεν ἁγίοις Ὑψίστου, καὶ ὁ καιρὸς ἔφθασε καὶ τὴν βασιλείαν κατέσχον οἱ ἅγιοι. 23 καὶ εἶπε· τὸ θηρίον τὸ τέταρτον, βασιλεία τετάρτη ἔσται ἐν τῇ γῇ, ἥτις ὑπερέξει πάσας τὰς βασιλείας καὶ καταφάγεται πᾶσαν τὴν γῆν καὶ συμπατήσει αὐτὴν καὶ κατακόψει. 24 καὶ τὰ δέκα κέρατα αὐτοῦ, δέκα βασιλεῖς ἀναστήσονται, καὶ ὀπίσω αὐτῶν ἀναστήσεται ἕτερος, ὃς ὑπεροίσει κακοῖς πάντας τοὺς ἔμπροσθεν, καὶ τρεῖς βασιλεῖς ταπεινώσει· 25 καὶ λόγους πρὸς τὸν Ὕψιστον λαλήσει καὶ τοὺς ἁγίους Ὑψίστου παλαιώσει καὶ ὑπονοήσει τοῦ ἀλλοιῶσαι καιροὺς καὶ νόμον. καὶ δοθήσεται ἐν χειρὶ αὐτοῦ ἕως καιροῦ καὶ καιρῶν καὶ ἥμισυ καιροῦ. 26 καὶ τὸ κριτήριον καθίσει καὶ τὴν ἀρχὴν μεταστήσουσι τοῦ ἀφανίσαι καὶ τοῦ ἀπολέσαι ἕως τέλους. 27 καὶ ἡ βασιλεία καὶ ἡ ἐξουσία καὶ ἡ μεγαλωσύνη τῶν βασιλέων τῶν ὑποκάτω παντὸς τοῦ οὐρανοῦ ἐδόθη ἁγίοις Ὑψίστου, καὶ ἡ βασιλεία αὐτοῦ βασιλεία αἰώνιος, καὶ πᾶσαι αἱ ἀρχαὶ αὐτῷ δουλεύσουσι καὶ ὑπακούσονται. 28 ἕως ὧδε τὸ πέρας τοῦ λόγου. ἐγὼ Δανιήλ, οἱ διαλογισμοί μου ἐπὶ πολὺ συνετάρασσόν με, καὶ ἡ μορφή μου ἠλλοιώθη ἐπ' ἐμοί, καὶ τὸ ρῆμα ἐν τῇ καρδίᾳ μου διετήρησα.»(Δανιήλ 7:17-28).

Εδώ καταρχήν παρατηρούμε ότι ο Δανιήλ μας δίνει αφ’ ενός μια μακροσκοπική θεώρηση των πραγμάτων (Δανιήλ 7:17-18 και 7:23) και αφ’ ετέρου μια μικροσκοπική (Δανιήλ 7:20-22 και 7:24-27).

Στη συνέχεια παρατηρούμε ότι ενώ μιλά για το ότι «ἡ βασιλεία καὶ ἡ ἐξουσία καὶ ἡ μεγαλωσύνη τῶν βασιλέων τῶν ὑποκάτω παντὸς τοῦ οὐρανοῦ ἐδόθη ἁγίοις Ὑψίστου», συνεχίζει λέγοντας ότι «ἡ βασιλεία αὐτοῦ», δηλαδή του Υψίστου, «βασιλεία αἰώνιος, καὶ πᾶσαι αἱ ἀρχαὶ αὐτῷ δουλεύσουσι καὶ ὑπακούσονται». Δηλαδή ενώ αρχικά μας ομιλεί για την εξουσία που θα δοθεί από το Θεό στους αγίους, στη συνέχεια αφήνει να εννοηθεί, ότι η βασιλεία του Θεού θα είναι αιώνιος και σ’ Αυτόν θα δουλέψουν και υπακούσουν όλες οι αρχές.

Επίσης εδώ παρατηρούμε ότι ο Δανιήλ αναφέρει όχι μία, ούτε δύο, αλλά τρείς φορές ότι την βασιλεία θα πάρουν οι άγιοι του Υψίστου.

Το γιατί δίνει ο Δανιήλ, τόση σημασία στη βασιλεία των αγίων του Υψίστου, αρχίζει να διαφαίνεται από την αναφορά στο ότι, αυτή η βασιλεία θα είναι «ὑποκάτω παντὸς τοῦ οὐρανοῦ», δηλαδή επί της γης που βρίσκεται υπό τον ουρανό.

Αρωγός στην ανωτέρω αναφορά έρχεται και η καθημερινή μας προσευχή που λέει:
«Πάτερ ἡμῶν ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς, … ἐλθέτω ἡ βασιλεία σου· ….καὶ ἐπὶ τῆς γῆς…..» (Ματθ.6:9-10). Σ’ αυτή τη προσευχή ζητάμε εμείς οι άνθρωποι να έρθει η βασιλεία του Θεού επί της γης.

Πράγματι ύστερα από την εξουσία που τους έδωσε ο Ιησούς να πατούν επί όφεων και σκορπίων, τρείς (3) φορές θα παραλάβουν την εξουσία οι Άγιοι του Υψίστου Χριστιανοί:

α. Η πρώτη προσωρινή φορά που παρέλαβαν την εξουσία οι Άγιοι ήταν τότε με τον Μέγα Κωνσταντίνο, τον πρώτο βασιλέα του Χριστιανικού Βυζαντίου.

β. Η δεύτερη προσωρινή φορά θα είναι τώρα σε λίγο με τον Άγιο βασιλέα Ιωάννη, τον πρώτο βασιλέα του παγκόσμιου χριστιανικού κράτους.

γ. Η τρίτη φορά, οριστικά πλέον θα είναι τότε στη Δευτέρα Παρουσία του Αρχηγού μας Κυρίου ημών Ιησού Χριστού.

Οριστική όμως απάντηση στο ερώτημα, γιατί ο Δανιήλ δίνει τόση σημασία στη βασιλεία των αγίων του Υψίστου, μας δίνει η Αποκάλυψη του Ιωάννη στα παρακάτω εδάφια:

α. «5 καὶ ἐδόθη αὐτῷ στόμα λαλοῦν μεγάλα καὶ βλασφημίαν· καὶ ἐδόθη αὐτῷ ἐξουσία πόλεμον ποιῆσαι μῆνας τεσσαράκοντα δύο. 6 καὶ ἤνοιξε τὸ στόμα αὐτοῦ εἰς βλασφημίαν πρὸς τὸν Θεόν, βλασφημῆσαι τὸ ὄνομα αὐτοῦ καὶ τὴν σκηνὴν αὐτοῦ, τοὺς ἐν τῷ οὐρανῷ σκηνοῦντας. 7 καὶ ἐδόθη αὐτῷ πόλεμον ποιῆσαι μετὰ τῶν ἁγίων καὶ νικῆσαι αὐτούς, καὶ ἐδόθη αὐτῷ ἐξουσία ἐπὶ πᾶσαν φυλὴν καὶ λαὸν καὶ γλῶσσαν καὶ ἔθνος. 8 καὶ προσκυνήσουσιν αὐτὸν πάντες οἱ κατοικοῦντες ἐπὶ τῆς γῆς, ὧν οὐ γέγραπται τὸ ὄνομα ἐν τῷ βιβλίῳ τῆς ζωῆς τοῦ ἀρνίου τοῦ ἐσφαγμένου ἀπὸ καταβολῆς κόσμου.»(Αποκ. 13:5-,

β. «12 καὶ τὰ δέκα κέρατα ἃ εἶδες δέκα βασιλεῖς εἰσιν, οἵτινες βασιλείαν οὔπω ἔλαβον, ἀλλ' ἐξουσίαν ὡς βασιλεῖς μίαν ὥραν λαμβάνουσι μετὰ τοῦ θηρίου. 13 οὗτοι μίαν γνώμην ἔχουσι, καὶ τὴν δύναμιν καὶ ἐξουσίαν αὐτῶν τῷ θηρίῳ διδόασιν. 14 οὗτοι μετὰ τοῦ ἀρνίου πολεμήσουσι, καὶ τὸ ἀρνίον νικήσει αὐτούς, ὅτι κύριος κυρίων ἐστὶ καὶ βασιλεὺς βασιλέων, καὶ οἱ μετ' αὐτοῦ κλητοὶ καὶ ἐκλεκτοὶ καὶ πιστοί.»(Αποκ. 17:12-14).

Στα ανωτέρω εδάφια της Αποκάλυψης παρατηρούμε ότι, το μεν πρώτο απόσπασμα εδαφίων εξετάζει τα πράγματα μακροσκοπικά, το δε δεύτερο μικροσκοπικά.

Στη πρώτη περίπτωση αναφέρεται, όχι τυχαία όπως πιστεύουμε, ότι το θηρίο πρώτα κάνει νικηφόρο πόλεμο κατά των αγίων και μετά αναλαμβάνει εξουσία «ἐπὶ πᾶσαν φυλὴν καὶ λαὸν καὶ γλῶσσαν καὶ ἔθνος». Δηλαδή οδηγούμαστε στο συμπέρασμα ότι την εξουσία είχαν οι άγιοι και στη συνέχεια την παίρνει το θηρίο.

Στη δεύτερη περίπτωση, η οποία εξετάζει τα πράγματα μικροσκοπικά και μας μεταφέρει στην έσχατη των εσχάτων εποχή, αναφέρεται όχι τυχαία όπως πιστεύουμε, ότι οι δέκα βασιλείς που αναλαμβάνουν την εξουσία μαζί με το θηρίο, θα πολεμήσουν με το αρνίο και το αρνίο θα νικήσει αυτούς.

Εδώ να διευκρινίσουμε ότι το «αρνίο» είναι ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, συμπέρασμα στο οποίο καταλήγουμε ευκόλως από άλλα σημεία της Αποκάλυψης.

Σ’ αυτή τη δεύτερη περίπτωση όπως πιστεύουμε, το θηρίο το επτακέφαλο και δεκακέρατο αφού νικήσει αρχικά τους αγίους του Υψίστου, οι οποίοι θα κατέχουν την εξουσία επί της γης, συμμαχώντας με τους δέκα βασιλείς, θα στραφεί στη συνέχεια κατά του ίδιου του Υψίστου Θεού, ο οποίος έδωσε στον Υιό, δηλαδή «στο αρνίο», «πᾶσα ἐξουσία ἐν οὐρανῷ καὶ ἐπὶ γῆς.» (Ματθ.28:18). Το αρνίο όμως θα νικήσει αυτούς κατά την Δευτέρα Παρουσία και θα δώσει οριστικά πλέον την εξουσία στους αγίους του Υψίστου «ἕως αἰῶνος τῶν αἰώνων»(Δανιήλ 7:18).

Απ’ όσα λοιπόν προαναφέρθηκαν καταλαβαίνουμε ότι, εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα άλλο τριπλό «πρωθύστερον» γεγονός της Αγίας Γραφής.

Επίσης καταλαβαίνουμε για άλλη μια φορά ότι, στην Αγία Γραφή υπάρχει μια αμφίδρομη συνέχεια και ενότητα μεταξύ Παλαιάς και Καινής Διαθήκης.

Το ερώτημα είναι όμως, πότε ακριβώς οι άγιοι του Υψίστου θα κυβερνήσουν επί της γης;

Σκεφτόμαστε ότι η διδασκαλία του Ιησού εδώ και δύο χιλιάδες χρόνια περίπου αρχικά διαδόθηκε, ωρίμασε και τελικά θα κορυφωθεί στην βασιλεία των αγίων Χριστιανών επί της γης. Στη σκεψη μας αυτή έρχεται το ενύπνιον του Ναβουχοδονόσορος, το εξηγηθέν υπό του Δανιήλ, να μας δώσει την απαιτούμενη ώθηση. Παρατηρώντας τη παρακάτω εικόνα του 2ου κεφαλαίου μας:



και έχοντας υπ’ όψιν μας το ακόλουθο απόσπασμα: «34 ἐθεώρεις ἕως οὗ ἐτμήθη λίθος ἐξ ὄρους ἄνευ χειρῶν καὶ ἐπάταξε τὴν εἰκόνα ἐπὶ τοὺς πόδας τοὺς σιδηροῦς καὶ ὀστρακίνους καὶ ἐλέπτυνεν αὐτοὺς εἰς τέλος. 35 τότε ἐλεπτύνθησαν εἰς ἅπαξ τὸ ὄστρακον, ὁ σίδηρος, ὁ χαλκός, ὁ ἄργυρος, ὁ χρυσός, καὶ ἐγένετο ὡσεὶ κονιορτὸς ἀπὸ ἅλωνος θερινῆς· καὶ ἐξῇρεν αὐτὰ τὸ πλῆθος τοῦ πνεύματος, καὶ τόπος οὐχ εὑρέθη αὐτοῖς· καὶ ὁ λίθος ὁ πατάξας τὴν εἰκόνα ἐγενήθη ὄρος μέγα καὶ ἐπλήρωσε πᾶσαν τὴν γῆν.»(Δανιήλ 2:34-35),

εύκολα καταλαβαίνουμε ότι ο λίθος ο οποίος συμβολίζει τον Ιησού Χριστό και την διδασκαλία του, έπληξε την εικόνα «ἐπὶ τοὺς πόδας τοὺς σιδηροῦς καὶ ὀστρακίνους καὶ ἐλέπτυνεν αὐτοὺς εἰς τέλος». Δηλαδή ο Ιησούς Χριστός ο οποίος παρουσιάστηκε επί Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας (Πάρδαλη), ίδρυσε την εκκλησία των αγίων του, η ιστορική διαδρομή της οποίας κορυφώθηκε επί αυτής της αυτοκρατορίας ή επί της μετεξελίξεώς της, στη σημερινή εποχή της Ευρωπαϊκής Ένωσης των ρωμαϊκών ιδεωδών και η οποία εκκλησία προορίζεται να πληρώσει «πᾶσαν τὴν γῆν», δηλαδή να κυριαρχήσει σ’ όλη τη γη, πριν βέβαια εμφανιστεί το τέταρτο θηρίο του Δανιήλ που: «καταφάγεται πᾶσαν τὴν γῆν καὶ συμπατήσει αὐτὴν καὶ κατακόψει.»(Δανιήλ 7:23), δηλαδή εις το ήδη διαφαινόμενο τέλος της Ρωμαϊκής εποχής ή κατ’ άλλους Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Ένα λοιπόν είναι το συμπέρασμα, ότι την εποχή που ζούμε (σωτήριο έτος 2011 μ.Χ), θα την διαδεχτεί η εποχή της βασιλείας επί της γης των αγίων του Υψίστου Χριστιανών και αυτή με τη σειρά της, θα την διαδεχτεί η εποχή του 4ου θηρίου του Δανιήλ ή όπως έχουμε ήδη αποδείξει, της 7ης βασιλείας (κεφαλής του θηρίου) της Αποκαλύψεως.

Όλα αυτά βέβαια θα ξεκινήσουν, όπως περιγράφονται σε αρκετές Ορθόδοξες προφητείες, από ένα Γ’ παγκόσμιο πυρηνικό πόλεμο, κατά τον οποίο θα συντριβούν όλες εκείνες οι αντίχριστες δυνάμεις και θα καταλήξουν στην επικράτηση επί της γης των αγίων του Υψίστου Χριστιανών. Και λέμε «αγίων», διότι τέτοιοι θα είναι μετά τον πόλεμο, όσοι Χριστιανοί επιζήσουν και λάβουν μέρος στην πνευματική ανάσταση που θα συντελεσθεί.

ΤΟ ΠΡΩΘΥΣΤΕΡΟΝ TOY ΜΕΓ. ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΕΩΣ ΙΩΑΝΝΗ ΣΤΟ 8ο ΚΕΦ. ΤΟΥ ΔΑΝΙΗΛ

ΔΑΝΙΗΛ - ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Η

«1 ΕΝ ἔτει τρίτῳ τῆς βασιλείας Βαλτάσαρ τοῦ βασιλέως ὅρασις ὤφθη πρός με, ἐγὼ Δανιήλ, μετὰ τὴν ὀφθεῖσάν μοι τὴν ἀρχήν. 2 καὶ ἤμην ἐν Σούσοις τῇ βάρει, ἥ ἐστιν ἐν χώρᾳ Αἰλὰμ καὶ εἶδον ἐν ὁράματι καὶ ἤμην ἐπὶ τοῦ Οὐβὰλ 3 καὶ ᾖρα τοὺς ὀφθαλμούς μου καὶ εἶδον· καὶ ἰδοὺ κριὸς εἷς ἑστηκὼς πρὸ τοῦ Οὐβάλ. καὶ αὐτῷ κέρατα ὑψηλά, καὶ τὸ ἓν ὑψηλότερον τοῦ ἑτέρου, καὶ τὸ ὑψηλὸν ἀνέβαινεν ἐπ' ἐσχάτων. 4 καὶ εἶδον τὸν κριὸν κερατίζοντα κατὰ θάλασσαν καὶ βορρᾶν καὶ νότον, καὶ πάντα τὰ θηρία οὐ στήσεται ἐνώπιον αὐτοῦ, καὶ οὐκ ἦν ὁ ἐξαιρούμενος ἐκ χειρὸς αὐτοῦ, καὶ ἐποίησε κατὰ τὸ θέλημα αὐτοῦ καὶ ἐμεγαλύνθη. 5 καὶ ἐγὼ ἤμην συνίων καὶ ἰδοὺ τράγος αἰγῶν ἤρχετο ἀπὸ λιβὸς ἐπὶ πρόσωπον πάσης τῆς γῆς καὶ οὐκ ἦν ἁπτόμενος τῆς γῆς, καὶ τῷ τράγῳ κέρας θεωρητὸν ἀναμέσον τῶν ὀφθαλμῶν αὐτοῦ. 6 καὶ ἦλθεν ἕως τοῦ κριοῦ τοῦ τά κέρατα ἔχοντος, οὗ εἶδον, ἑστῶτος ἐνώπιον τοῦ Οὐβὰλ καὶ ἔδραμε πρὸς αὐτὸν ἐν ὁρμῇ τῆς ἰσχύος αὐτοῦ. 7 καὶ εἶδον αὐτὸν φθάνοντα ἕως τοῦ κριοῦ, καὶ ἐξηγριάνθη πρὸς αὐτὸν καὶ ἔπαισε τὸν κριὸν καὶ συνέτριψεν ἀμφότερα τὰ κέρατα αὐτοῦ, καὶ οὐκ ἦν ἰσχὺς τῷ κριῷ τοῦ στῆναι ἐνώπιον αὐτοῦ· καὶ ἔρριψεν αὐτὸν ἐπὶ τὴν γῆν καὶ συνεπάτησεν αὐτόν, καὶ οὐκ ἦν ὁ ἐξαιρούμενος τὸν κριὸν ἐκ χειρὸς αὐτοῦ. 8 καὶ ὁ τράγος τῶν αἰγῶν ἐμεγαλύνθη ἕως σφόδρα, καὶ ἐν τῷ ἰσχῦσαι αὐτὸν συνετρίβη τὸ κέρας αὐτοῦ τὸ μέγα, καὶ ἀνέβη ἕτερα κέρατα τέσσαρα ὑποκάτω αὐτοῦ εἰς τοὺς τέσσαρας ἀνέμους τοῦ οὐρανοῦ. 9 καὶ ἐκ τοῦ ἑνὸς αὐτῶν ἐξῆλθε κέρας ἓν ἰσχυρὸν καὶ ἐμεγαλύνθη περισσῶς πρὸς τὸν νότον καὶ πρὸς τὴν ἀνατολὴν καὶ πρὸς τὴν δύναμιν· 10 καὶ ἐμεγαλύνθη ἕως τῆς δυνάμεως τοῦ οὐρανοῦ, καὶ ἔπεσεν ἐπὶ τὴν γῆν ἀπὸ τῆς δυνάμεως τοῦ οὐρανοῦ καὶ ἀπὸ τῶν ἄστρων, καὶ συνεπάτησαν αὐτά, 11 καὶ ἕως οὗ ὁ ἀρχιστράτηγος ρύσεται τὴν αἰχμαλωσίαν, καὶ δι' αὐτὸν θυσία ἐταράχθη, καὶ ἐγενήθη καὶ κατευοδώθη αὐτῷ, καὶ τὸ ἅγιον ἐρημωθήσεται· 12 καὶ ἐδόθη ἐπὶ τὴν θυσίαν ἁμαρτία, καὶ ἐρρίφη χαμαὶ ἡ δικαιοσύνη, καὶ ἐποίησε καὶ εὐοδώθη. 13 καὶ ἤκουσα ἑνὸς ἁγίου λαλοῦντος, καὶ εἶπεν εἷς ἅγιος τῷ φελμουνὶ τῷ λαλοῦντι· ἕως πότε ἡ ὅρασις στήσεται, ἡ θυσία ἡ ἀρθεῖσα καὶ ἡ ἁμαρτία ἐρημώσεως ἡ δοθεῖσα, καὶ τὸ ἅγιον καὶ ἡ δύναμις συμπατηθήσεται; 14 καὶ εἶπεν αὐτῷ· ἕως ἐσπέρας καὶ πρωΐ ἡμέραι δισχίλιαι καὶ τριακόσιαι, καὶ καθαρισθήσεται τὸ ἅγιον. ~ 15 Καὶ ἐγένετο ἐν τῷ ἰδεῖν με, ἐγὼ Δανιήλ, τὴν ὅρασιν καὶ ἐζήτουν σύνεσιν, καὶ ἰδοὺ ἔστη ἐνώπιον ἐμοῦ ὡς ὅρασις ἀνδρός. 16 καὶ ἤκουσα φωνὴν ἀνδρὸς ἀναμέσον τοῦ Οὐβάλ, καὶ ἐκάλεσε καὶ εἶπε· Γαβριήλ, συνέτισον ἐκεῖνον τὴν ὅρασιν. 17 καὶ ἦλθε καὶ ἔστη ἐχόμενος τῆς στάσεώς μου, καὶ ἐν τῷ ἐλθεῖν αὐτὸν ἐθαμβήθην, καὶ πίπτω ἐπὶ πρόσωπόν μου, καὶ εἶπε πρός με· σύνες, υἱὲ ἀνθρώπου· ἔτι γὰρ εἰς καιροῦ πέρας ἡ ὅρασις. 18 καὶ ἐν τῷ λαλεῖν αὐτὸν μετ' ἐμοῦ πίπτω ἐπὶ πρόσωπόν μου ἐπὶ τὴν γῆν, καὶ ἥψατό μου καὶ ἔστησέ με ἐπὶ πόδας 19 καὶ εἶπεν· ἰδοὺ ἐγὼ γνωρίζω σοι τὰ ἐσόμενα ἐπ' ἐσχάτων τῆς ὀργῆς· ἔτι γὰρ εἰς καιροῦ πέρας ἡ ὅρασις. 20 ὁ κριός, ὃν εἶδες, ὁ ἔχων τὰ κέρατα βασιλεὺς Μήδων καὶ Περσῶν. 21 ὁ τράγος τῶν αἰγῶν βασιλεὺς Ἑλλήνων· καὶ τὸ κέρας τὸ μέγα, ὃ ἦν ἀναμέσον τῶν ὀφθαλμῶν αὐτοῦ, αὐτός ἐστιν ὁ βασιλεὺς ὁ πρῶτος. 22 καὶ τοῦ συντριβέντος, οὗ ἔστησαν τέσσαρα κέρατα ὑποκάτω, τέσσαρες βασιλεῖς ἐκ τοῦ ἔθνους αὐτοῦ ἀναστήσονται καὶ οὐκ ἐν τῇ ἰσχύι αὐτοῦ. 23 καὶ ἐπ' ἐσχάτων τῆς βασιλείας αὐτῶν, πληρουμένων τῶν ἁμαρτιῶν αὐτῶν, ἀναστήσεται βασιλεὺς ἀναιδὴς προσώπῳ καὶ συνίων προβλήματα. 24 καὶ κραταιὰ ἡ ἰσχὺς αὐτοῦ καὶ θαυμαστὰ διαφθερεῖ καὶ κατευθυνεῖ καὶ ποιήσει καὶ διαφθερεῖ ἰσχυροὺς καὶ λαὸν ἅγιον. 25 καὶ ὁ ζυγὸς τοῦ κλοιοῦ αὐτοῦ κατευθυνεῖ· δόλος ἐν τῇ χειρὶ αὐτοῦ, καὶ ἐν καρδίᾳ αὐτοῦ μεγαλυνθήσεται καὶ δόλῳ διαφθερεῖ πολλοὺς καὶ ἐπὶ ἀπωλείας πολλῶν στήσεται καὶ ὡς ὠὰ χειρὶ συντρίψει. 26 καὶ ἡ ὅρασις τῆς ἑσπέρας καὶ τῆς πρωΐας τῆς ρηθείσης ἀληθής ἐστι· καὶ σὺ σφράγισον τὴν ὅρασιν, ὅτι εἰς ἡμέρας πολλάς. 27 καὶ ἐγὼ Δανιὴλ ἐκοιμήθην καὶ ἐμαλακίσθην ἡμέρας καὶ ἀνέστην καὶ ἐποίουν τὰ ἔργα τοῦ βασιλέως· καὶ ἐθαύμαζον τὴν ὅρασιν, καὶ οὐκ ἦν ὁ συνίων.»



Αληθές είναι ότι η όραση αυτή του κριού και του τράγου που είδε ο Δανιήλ, εκπληρώθηκε στο πρόσωπο του Μεγάλου Αλεξάνδρου (κέρας τράγου) και των μετέπειτα από αυτών ελληνιστικών βασιλείων. Σχετικά με τα κέρατα του κριού η ιστορία απέδειξε ότι αυτά ήταν των Μήδων και Περσών και το ένα ήταν υψηλότερο του άλλου, διότι υπερίσχυσαν οι Πέρσες έναντι των Μήδων. Σχετικά τώρα με τα τέσσερα κέρατα που ξεφύτρωσαν στη θέση του συντριβέντος αρχικού, η ανθρώπινη ιστορία απέδειξε, όχι όμως ξεκάθαρα, ότι ήταν τα τέσσερα ελληνιστικά βασίλεια που προέκυψαν μετά τον θάνατο του Μεγ. Αλεξάνδρου. Δηλαδή, όπως λένε οι περισσότεροι των θεολόγων και ιστορικών, αυτά της Ασίας του Σέλευκου, της Αιγύπτου του Πτολεμαίου, της Θράκης του Λυσίμαχου και της Μακεδονίας του Κάσσανδρου.

Για να δούμε όμως, έχουν έτσι τα πράγματα; Με τον θάνατο του Μεγάλου Αλεξάνδρου το 323 π.Χ., έγινε το ίδιο έτος στη Βαβυλώνα, μια πρώτη διανομή της αυτοκρατορίας, η οποία επηρεάστηκε από τον στρατηγό Περδίκα, σχετικός κατάλογος της οποίας φαίνεται κατωτέρω. Στη συνέχεια το 321 π.Χ. γίνεται μια δεύτερη διανομή στο Τριπαράδεισο, επηρεασμένη αυτή τη φορά από τον αντιβασιλέα του παλαιού Μακεδονικού κράτους Αντίπατρο. Επίσης σχετικός κατάλογος φαίνεται κατωτέρω. Μετά από αυτές τις διανομές ακολουθούν συγκρούσεις μεταξύ των διαδόχων του Αλεξάνδρου και η κατάσταση ξεκαθαρίζει οριστικά το 301 π.Χ. μετά την μάχη στην Ιψό. Σε αυτή τη μάχη πολέμησαν, από τη μια πλευρά ο Σέλευκος Α' Νικάτωρ, βασιλιάς του ασιατικού τμήματος της πρώην Περσικής Αυτοκρατορίας, με το γιό του Αντίοχο, ο Λυσίμαχος, βασιλιάς της Θράκης, και ο Κάσσανδρος, βασιλιάς της Μακεδονίας, με αντιπάλους τον Αντίγονο τον Μονόφθαλμο και τον γιό του Δημήτριο τον Πολιορκητή. Μετά τη μάχη οι σύμμαχοι του Σελεύκου μοιράστηκαν τα εδάφη του βασιλείου του ηττηθέντος Αντιγόνου. Οι σύμμαχοι στη μάχη της Ιψού, Λυσίμαχος και Σέλευκος χωρίς κανένα αντίπαλο πια, θα έρθουν οι ίδιοι σε σύγκρουση στη μάχη του "Κύρου πεδίου" το 281 π.Χ.
Σ’ αυτή τη μάχη σκοτώθηκε ο Λυσίμαχος και το θρακικό βασίλειο του διαλύθηκε, περνώντας από το 279 π.Χ. έως το τέλος του αιώνα στα χέρια των Κελτών (Γαλατών).

ΚΑΤΑΛΟΓΟΙ ΔΙΑΝΟΜΩΝ ΤΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΙΝΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ



Από τον ανωτέρω πίνακα βλέπουμε ότι μετά τον θάνατο του Μεγάλου Αλεξάνδρου επιχειρήθηκε να κρατηθεί η συνοχή με μία κεντρική διοίκηση και διαμοιρασμό της αυτοκρατορίας σε σατραπείες, ορισμένες από αυτές με τον ίδιο διοικητή και άλλες με διαφορετικό, ανάλογα με την διανομή. Αυτή η συνοχή όμως δεν κράτησε για πολύ. Συγκρούσεις όπως είπαμε ανωτέρω ξέσπασαν, που κράτησαν πάνω από δύο δεκαετίες, μέχρι να σταθεροποιηθεί για λίγο η κατάσταση.

Το 306 π.Χ. επικράτησε προσωρινά ειρήνη μεταξύ των διαδόχων του Μ. Αλεξάνδρου και ο Λυσίμαχος ανακηρύχτηκε βασιλιάς της Θράκης. Μετά την μάχη της Ιψού το 301 π.Χ. η Θράκη ζει για άλλα 20 χρόνια και το 281 π.Χ. διαλύεται, μετά το θάνατο του βασιλιά της στη μάχη του "Κύρου πεδίου" το 281 π.Χ.



Άρα η σατραπεία της Θράκης, ως ανεξάρτητο βασίλειο διαρκεί μόνο για 25 έτη (306 – 281 π.Χ.) και δεν εμφανίζεται ως τέτοιο, αμέσως μετά το θάνατο του Μεγάλου Αλεξάνδρου (323 π.Χ.), αλλά μετά από 17 ολόκληρα έτη. Πως λοιπόν οι θεολόγοι και ιστορικοί είπαν ότι, ένα εκ των τεσσάρων κεράτων του τράγου ήταν η Θράκη, εμείς δεν το καταλαβαίνουμε. Μπορεί βέβαια με την ευρεία έννοια του χρόνου να ταιριάζει λίγο στην προφητεία, αλλά όχι απόλυτα.

Απόλυτα όμως θα ταιριάξει όταν η προφητεία εκπληρωθεί στην ώρα της. Και για να εξηγούμεθα λέμε ότι η προφητεία του κριού και του τράγου αποτελεί άλλο ένα «πρωθύστερον» γεγονός της ανθρώπινης ιστορίας. Το «πρώτο» γεγονός αναφέρεται στην εποχή του Μεγάλου Αλεξάνδρου, των διαδόχων, και των επιγόνων του. Το «ύστερον» όμως γεγονός αναφέρεται στο εγγύς μέλλον.

Αυτό κρυφά υποδηλώνει η όραση του 2ου θηρίου του Δανιήλ, εις το 7ο κεφάλαιο, του ομωνύμου βιβλίου του. Συγκεκριμένα η αρκούδα, που όπως ήδη έχουμε εξηγήσει συμβολίζει εκτενέστερα τους ελληνιστικούς χρόνους, ενώ έχει ήδη εις το στόμα της, ανάμεσα εις τα δόντια της τρεις πλευρές, κάποια φωνή την καλεί λέγοντας «ἀνάστηθι, φάγε σάρκας πολλάς» (Δαν.7:5). Εξηγήσαμε όμως ήδη ότι οι τρεις πλευρές συμβολίζουν τις τρεις μάχες εις τον Γρανικό, στην Ισσό και στα Γαυγάμηλα, κατά τις οποίες καταστράφηκε ολοσχερώς η περσική αυτοκρατορία. Άρα η όραση αυτή του Δανιήλ μας λέει κρυφά ότι, ενώ έχει ήδη πέσει η περσική αυτοκρατορία από τους Έλληνες του Μεγ. Αλεξάνδρου, κάποια φωνή καλεί δεύτερη φορά την αρκούδα να αναλάβει δράση και να φάει σάρκες πολλές.

Αλλά για να δούμε παρακάτω το 4ο θηρίο του Δανιήλ: «καὶ εἶπε· τὸ θηρίον τὸ τέταρτον, βασιλεία τετάρτη ἔσται ἐν τῇ γῇ, ἥτις ὑπερέξει πάσας τὰς βασιλείας καὶ καταφάγεται πᾶσαν τὴν γῆν καὶ συμπατήσει αὐτὴν καὶ κατακόψει.» (Δαν.7:23). Παρατηρούμε λοιπόν ότι αυτό το 4ο θηρίο του Δανιήλ, του οποίου «οἱ πόδες αὐτοῦ ὡς ἄρκου» (Αποκ.13:2) θα καταφάει πάσα την γη. Αυτό το θηρίο το οποίο από αρκούδα μεταλλάχθηκε, πλην των ποδιών του, σε θηρίο όπως το περιγράφει το 13ο κεφ. της Αποκάλυψης, θα σηκωθεί πάλι κατ’ εντολήν της φωνής που το καλεί και θα φάει σάρκες πολλές, δηλαδή θα καταφάει ολόκληρη τη γη.

Παρατηρούμε λοιπόν ότι ενώ του δίνεται η εντολή «ἀνάστηθι, φάγε σάρκας πολλάς», αυτό μελλοντικά μεταλλαγμένο «καταφάγεται πᾶσαν τὴν γῆν καὶ συμπατήσει αὐτὴν καὶ κατακόψει». Άξιο παρατήρησης είναι εδώ, μεταξύ του 2ου και 4ου θηρίου, η χρήση από τον Δανιήλ, του ίδιου ρήματος.

Αυτό πάλι κρυφά υποδηλώνει η όραση του αγάλματος του Ναβουχοδονόσορος, εις το 2ο κεφάλαιο, του ομωνύμου βιβλίου του. Συγκεκριμένα εις τον στίχο 39 αναφέρεται: «καὶ ὀπίσω σου ἀναστήσεται βασιλεία ἑτέρα ἥττων σου καὶ βασιλεία τρίτη, ἥτις ἐστὶν ὁ χαλκός, ἣ κυριεύσει πάσης τῆς γῆς.». Όπως ήδη έχουμε εξηγήσει η χάλκινη κοιλία και μηροί του αγάλματος που είδε ο Ναβουχοδονόσορ, συμβολίζουν γενικότερα τους ελληνιστικούς χρόνους μετά τον Μέγα Αλέξανδρο. Αυτή η ελληνιστική βασιλεία προφητεύεται εδώ ότι θα «κυριεύσει πάσης τῆς γῆς» εις τον μέλλον.

Για να γίνουμε όμως ακόμα πιο συγκεκριμένοι, εννοούμε ότι τη θέση του Μεγάλου Αλεξάνδρου θα την πάρει ο Έλλην Άγιος Βασιλεύς Ιωάννης (το κέρατο του τράγου), τη θέση των μόλις διαφαινόντων τεσσάρων κρατών, της Ασίας του Σέλευκου, της Αιγύπτου του Πτολεμαίου, της Θράκης του Λυσίμαχου και της Μακεδονίας του Κάσανδρου, θα την πάρουν τα κράτη που θα προκύψουν μετά τη συντριβή του βασιλείου του Ιωάννη και τη θέση του περσικού κράτους που διέλυσε ο Μέγας Αλέξανδρος, θα την πάρει ο Μωαμεθανισμός και ο ποιο σκληρός εκφραστής του η Περσία ή Ιράν. Το μεγαλύτερο τώρα κέρας του κριού (Μωαμεθανισμού) είναι οι Σιΐτες Πέρσες, έναντι των Σουνιτών Αράβων.

Ένα μόνο πρέπει να διευκρινήσουμε, ότι ενώ αμέσως μετά τον θάνατο του Μεγ. Αλεξάνδρου ξέσπασαν διαμάχες των διαδόχων, οι οποίες κατέληξαν, ως ανωτέρω είπαμε, για λίγο σε τέσσερα κύρια διάδοχα ελληνιστικά κράτη, επί Βασιλέως Ιωάννη θα γίνουν λίγο διαφορετικά τα μελλούμενα γεγονότα. Κι αυτό γιατί θα πρέπει να υπάρξει χρόνος για την πρώτη προσωρινή βασιλεία των αγίων του Υψίστου. Η βασιλεία αυτή θα ξεκινήσει φυσικά επί του Βασιλέως Ιωάννη, θα διαρκέσει 32 ή 36 έτη όσο θα βασιλεύει ο τεέυταίος και θα συνεχιστεί επί του υιού του Βασιλέως για άλλα 30 έτη, όπως μας πληροφορεί το κείμενο περί αλώσεως της Κωνσταντινουπόλεως και πάλιν ελευθερίας αυτής και περί συντελείας του κόσμου, των προφητειών αγίου ανδρός προς τον βασιλέα Μανουήλ τον Παλαιολόγο.

Από το ανωτέρω προφητικό κείμενο πληροφορούμαστε ότι μετά τον υιό του Ιωάννη (δεν μας διευκρινίζει εάν θα είναι αμέσως μετά ή μετά από ορισμένο χρόνο) θα βασιλεύσει κάποιος για δύο μήνες (εννοείται μήνες της χιλιετίας) από το ίδιο γένος, ο οποίος θα έχει ωμότητα και μισανθρωπία πολλή. Από αυτή τη βασιλεία και μετά υποπτευόμεθα ότι λήγει η βασιλεία των αγίων του Υψίστου.

Αφού λοιπόν λήξει η βασιλεία των αγίων ή και πρίν λήξει αυτή, θα διαμορφωθούν όπως καταλαβαίνουμε τα τέσσερα διάδοχα βασίλεια (κέρατα). Αυτή λοιπόν η διαφορά του «ύστερου» από το «πρώτο» γεγονός είναι επιβεβλημένη να γίνει, ακριβώς διότι θα πρέπει να υπάρξει χρόνος για την βασιλεία των αγίων του Υψίστου. Η προφητεία όμως με τα λεγόμενα της καλύπτει και τις δύο περιπτώσεις, διότι αναφέρει «8 καὶ ὁ τράγος τῶν αἰγῶν ἐμεγαλύνθη ἕως σφόδρα, καὶ ἐν τῷ ἰσχῦσαι αὐτὸν συνετρίβη τὸ κέρας αὐτοῦ τὸ μέγα, καὶ ἀνέβη ἕτερα κέρατα τέσσαρα ὑποκάτω αὐτοῦ εἰς τοὺς τέσσαρας ἀνέμους τοῦ οὐρανοῦ». Όχι λοιπόν όταν πεθάνει ο ίδιος αλλά όταν συντριβεί το κέρας (βασίλειο) θα προκύψουν τα τέσσερα διάδοχα κράτη. Αυτό φυσικά καλύπτει και την περίπτωση του Μεγ. Αλεξάνδρου και την περίπτωση του Βασιλέως Ιωάννη.

Τα τέσσερα διάδοχα κράτη όπως πληροφορούμαστε από τη μεγάλη όραση του Δανιήλ, εις το 11ο κεφάλαιό του, δεν θα περιέλθουν εις την κατοχήν των απογόνων του και δεν θα κυβερνηθούν όπως εκυβέρνησε αυτός την μεγάλη αυτοκρατορία του. Διότι το βασίλειον του θα μαδηθεί και θα περιέλθει εις τα χέρια και άλλων, εκτός των απογόνων του, «ὅτι ἐκτιλήσεται ἡ βασιλεία αὐτοῦ καὶ ἑτέροις ἐκτὸς τούτων» (Δαν.11:4). Πολύ πιθανόν οι Έλληνες διάδοχοί του να είναι τέσσερεις βασιλείς, επί συνόλου δέκα βασιλείων (δέκα κέρατα της Αποκάλυψης) που θα προκύψουν. Άρα οι αλλοδαποί διάδοχοι βασιλείς θα είναι μάλλον έξι.
Δείτε λοιπόν το κείμενο: «3 καὶ ἀναστήσεται βασιλεὺς δυνατὸς καὶ κυριεύσει κυριείας πολλῆς καὶ ποιήσει κατὰ τό θέλημα αὐτοῦ. 4 καὶ ὡς ἂν στῇ, ἡ βασιλεία αὐτοῦ συντριβήσεται, καὶ διαιρεθήσεται εἰς τοὺς τέσσαρας ἀνέμους τοῦ οὐρανοῦ καὶ οὐκ εἰς τὰ ἔσχατα αὐτοῦ, οὐδὲ κατὰ τὴν κυριείαν αὐτοῦ, ἣν ἐκυρίευσεν· ὅτι ἐκτιλήσεται ἡ βασιλεία αὐτοῦ καὶ ἑτέροις ἐκτὸς τούτων.» (Δαν.11:3-4).

Οι χριστιανοί θα πρέπει να προσέξουν το «καὶ οὐκ εἰς τὰ ἔσχατα αὐτοῦ», το οποίο σημαίνει ότι δεν θα διαρκέσει το βασίλειο που θα στήσει πολύ χρόνο. Οι άγιοι του Υψίστου δεν θα κυβερνήσουν για πολύ χρόνο.

Με αυτήν λοιπόν τη διευκρίνιση ταιριάζουν τα γεγονότα απόλυτα. Το μόνο ερώτημα είναι, ποια είναι τα κράτη, τα μετά τη συντριβή του βασιλείου του Ιωάννη;

Το ένα βέβαια κράτος θα είναι το ελληνικό με πρωτεύουσα την Κωνσταντινούπολη, το οποίο θα αποτελέσει αρχικά, όπως έχουμε ξαναπεί, την παγκόσμια κυβέρνηση των αγίων και στη συνέχεια θα πάρει τη μορφή του 4ου θηρίου του Δανιήλ ή 7ης κεφαλής του θηρίου της Αποκάλυψης. Το μέλλον επακριβώς αυτού του ενός εκ των τεσσάρων διαδόχων κρατών, περιγράφει η προφητεία του αγίου Ανδρέα του δια Χριστόν σαλού και του Αγίου Μεθοδίου. Για τα άλλα τρία κράτη υποθέσεις από τα συμφραζόμενα των ορθοδόξων προφητειών μπορούμε να κάνουμε.

Ο αγίος Ανδρέας ο δια Χριστόν σαλός αναφέρει ότι ο εξ Αιθιοπίας βασιλεύς της Κωνσταντινούπολης θα είναι από το πρώτο «κέρας». Ίσως εννοεί ότι η Αιθιοπία ή ολόκληρη η Αφρική, θα είναι το ένα από τα τέσσερα διάδοχα κέρατα (κράτη).

Ίσως τα τέσσερα κράτη μετά τον Ιωάννη εξαπλωθούν όπως στο κατωτέρω σχήμα:



Όπως συνέτριψε ο Αλέξανδρος τους Πέρσες, έτσι θα συντρίψει και ο Ιωάννης τον Μωαμεθανισμό. Αυτό περιγράφουν άλλωστε οι ορθόδοξες προφητείες. Αυτό άρχισε να διαφένεται ήδη από την εποχή μας με τη περιβόητη ισλαμοφοβία και αντιισλαμισμό. Αυτό προμηνύει η φονταμενταλιστική νοοτροπία των Σιϊτών Περσών (Ιρανών).



Αλλά για να δούμε και το κείμενο: «κριὸς εἷς ἑστηκὼς πρὸ τοῦ Οὐβάλ. καὶ αὐτῷ κέρατα ὑψηλά, καὶ τὸ ἓν ὑψηλότερον τοῦ ἑτέρου, καὶ τὸ ὑψηλὸν ἀνέβαινεν ἐπ' ἐσχάτων». Εδώ παρατηρούμε ότι ενώ λέει ότι «τὸ ἓν ὑψηλότερον τοῦ ἑτέρου», που ήδη εξηγήσαμε τι σημαίνει, συμπληρώνει στη συνέχεια «καὶ τὸ ὑψηλὸν ἀνέβαινεν ἐπ' ἐσχάτων». Οι Σιΐτες Πέρσες δηλαδή θα μακρύνουν τις ημέρες τους έως των εσχάτων καιρών, όχι βέβαια ως Σιΐτες, αλλά ως Χριστιανοί ή ειδολωλάτρες. Διότι δύο θα είναι οι επιλογές μετά τον Ιωάννη, ή Χριστιανός ή Ειδωλολάτρης. Τους Πέρσες μαζί με τους Αιθίοπες και Λύβιους αναφέρει και ο Ιεζεκιήλ στο 38ο κεφ., ως αυτούς που θα πάνε μαζί με τον Γωγ, επ’ εσχάτων των ημερών. Γι αυτό λοιπόν οι Πέρσες, το κέρας «τὸ ὑψηλὸν ἀνέβαινεν ἐπ' ἐσχάτων», διότι οι Μήδοι θα σβήνανε ως λαός, από εκείνη την εποχή.

Παρακάτω το κείμενο αναφέρει ότι: «ἰδοὺ τράγος αἰγῶν ἤρχετο ἀπὸ λιβὸς». Ο λίβας όμως είναι Νοτιο-Δυτικός άνεμος. Πράγματι αυτό εκπληρώθηκε διότι ο Αλέξανδρος πρώτα εξασφάλισε τα νώτα του, κυριεύοντας την Αίγυπτο που βρίσκεται Νοτιο-Δυτικά και έπειτα στράφηκε στο ασιατικό περσικό κράτος. Αλλά και ο Ιωάννης το ίδιο θα κάνει όπως λέει ο Λέον ο Σοφός: «Ούτος ουν ως ειρηται, βασιλεύσας, πατάξει και εξολοθρεύσει πάντα τα άπιστα έθνη, και καταδιώξει αυτά, και ερημωθήσεται Αίγυπτος, και οικισθήσεται πάσα πόλις και χώρα, και ειρηνεύσει πάσα η γη, και επανέλθει έκαστος εν τη πατρίδι αυτού, και έσται το κράτος αυτού χρόνους λς΄.»
Παντού σε όλα τα σημεία όπως βλέπουμε εμφανίζεται το «πρωθύστερον» φαινόμενο.

Πιο κάτω το κείμενο λέει: «καὶ ἐν τῷ ἰσχῦσαι αὐτὸν συνετρίβη τὸ κέρας αὐτοῦ τὸ μέγα, καὶ ἀνέβη ἕτερα κέρατα τέσσαρα ὑποκάτω αὐτοῦ εἰς τοὺς τέσσαρας ἀνέμους τοῦ οὐρανοῦ» Αυτό βρήκε όπως αρχικά είπαμε εφαρμογή στα τέσσερα κράτη των Διαδόχων του Αλεξάνδρου. Αλλά το κείμενο αναφέρει «εἰς τοὺς τέσσαρας ἀνέμους τοῦ οὐρανοῦ». Δηλαδή τον Βόρειο, τον Νότιο, τον Ανατολικό και τον Δυτικό. Μα προς αυτές τις διευθύνσεις βρίσκονταν και τα κράτη των διαδόχων. Η Θράκη προς βορά, η Αίγυπτος προς νότο, το κράτος των Σελευκίδων προς ανατολάς και η Μακεδονία με την υπόλοιπη Ελλάδα προς δυσμάς. Αναφέρει βέβαια ο Δανιήλ το κράτος των Σελευκίδων ως βόρειο, αλλά αυτό το προσδιορίζει σε σχέση με το Ισραήλ. Στην πραγματικότητα όμως δεν ήταν το βόρειο, αλλά το ανατολικό.

Βλέπουμε εδώ το σταυροειδές σχήμα, το οποίο κατά πάσα πιθανότητα θα ξαναδούμε και στα κράτη των διαδόχων του Ιωάννη. Και αν το ένα κράτος (πρώτο κέρας) είναι της Αιθιοπίας ή της Αφρικής, που βρίσκεται στο νότο, όπως ανωτέρω είπαμε ότι αναφέρει ο αγίος Ανδρέας ο δια Χριστόν σαλός, τότε ίσως το ανατολικό κράτος είναι των Ελλήνων με πρωτεύουσα τη Κωσταντινούπολη. Άρα μπορεί να υποθέσουμε ότι το δυτικό θα έχει πρωτεύουσα τη Ρώμη. Σ’ αυτή τη περίπτωση όμως βόρειο κράτος μπορεί να είναι αυτό των Σλαύων και Ρώσων.

Κλείνοντας θα λέγαμε ότι η όραση του κριού και του τράγου αναφέρεται κυρίως εις τα έσχατα. Αυτό λέει και ο Αρχάγγελος Γαβριήλ εις τον Δανιήλ: «ἰδοὺ ἐγὼ γνωρίζω σοι τὰ ἐσόμενα ἐπ' ἐσχάτων τῆς ὀργῆς· ἔτι γὰρ εἰς καιροῦ πέρας ἡ ὅρασις». Αυτό το «ἐπ' ἐσχάτων τῆς ὀργῆς» ερμηνεύεται εάν σκεφτούμε το 16ο κεφάλαιο της Αποκάλυψης, κατά το οποίο εκδηλώνεται εξ’ αιτίας της δίωξης των αγίων, ο θυμός του Θεού και αρχίζουν να αδειάζουν οι φιάλες με τις έσχατες πληγές. Αυτό το σημείο είναι θα λέγαμε η αρχή της οργής του Θεού, ανθρωποπαθώς φυσικά διότι ο Θεός δεν οργίζεται. Ένα από τα έσχατα σημεία της οργής φανταζόμαστε ότι θα είναι αυτό που περιγράφουν οι ανωτέρω στίχοι 9-14 και 23-26.

ΤΟ ΠΡΩΘΥΣΤΕΡΟΝ ΤΩΝ 70 ΕΒΔΟΜΑΔΩΝ ΣΤΟ 9ο ΚΕΦ. ΔΑΝΙΗΛ

ΔΑΝΙΗΛ - ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Θ

«1 ΕΝ τῷ πρώτῳ ἔτει Δαρείου τοῦ υἱοῦ Ἀσουήρου ἀπὸ τοῦ σπέρματος τῶν Μήδων, ὃς ἐβασίλευσεν ἐπὶ βασιλείαν Χαλδαίων, 2 ἐν ἔτει ἑνὶ τῆς βασιλείας αὐτοῦ ἐγὼ Δανιὴλ συνῆκα ἐν ταῖς βίβλοις τὸν ἀριθμὸν τῶν ἐτῶν, ὃς ἐγενήθη λόγος Κυρίου πρὸς Ἱερεμίαν τὸν προφήτην εἰς συμπλήρωσιν ἐρημώσεως Ἱερουσαλήμ, ἑβδομήκοντα ἔτη. 3 καὶ ἔδωκα τὸ πρόσωπόν μου πρὸς Κύριον τὸν Θεὸν τοῦ ἐκζητῆσαι προσευχὴν καὶ δεήσεις ἐν νηστείαις καὶ σάκκῳ καὶ σποδῷ· 4 καὶ προσευξάμην πρὸς Κύριον τὸν Θεόν μου καὶ ἐξωμολογησάμην καὶ εἶπα· Κύριε ὁ Θεὸς ὁ μέγας καὶ θαυμαστός, ὁ φυλάσσων τὴν διαθήκην σου καὶ τὸ ἔλεός σου τοῖς ἀγαπῶσί σε καὶ τοῖς φυλάσσουσι τὰς ἐντολάς σου, 5 ἡμάρτομεν, ἠδικήσαμεν, ἠνομήσαμεν καὶ ἀπέστημεν καὶ ἐξεκλίναμεν ἀπὸ τῶν ἐντολῶν σου καὶ ἀπὸ τῶν κριμάτων σου. 6 καὶ οὐκ εἰσηκούσαμεν τῶν δούλων σου τῶν προφητῶν, οἳ ἐλάλουν ἐν τῷ ὀνόματί σου πρὸς τοὺς βασιλεῖς ἡμῶν καὶ ἄρχοντας ἡμῶν καὶ πατέρας ἡμῶν, καὶ πρὸς πάντα τὸν λαὸν τῆς γῆς. 7 σοὶ Κύριε ἡ δικαιοσύνη, καὶ ἡμῖν ἡ αἰσχύνη τοῦ προσώπου ὡς ἡ ἡμέρα αὕτη, ἀνδρὶ Ἰούδα καὶ τοῖς ἐνοικοῦσιν ἐν Ἱερουσαλὴμ καὶ παντὶ Ἰσραήλ, τοῖς ἐγγὺς καὶ τοῖς μακρὰν ἐν πάσῃ τῇ γῇ, οὗ διέσπειρας αὐτοὺς ἐκεῖ, ἐν ἀθεσίᾳ αὐτῶν, ᾗ ἠθέτησαν. 8 ἐν σοὶ Κύριέ ἐστιν ἡμῶν ἡ δικαιοσύνη καὶ ἡμῖν ἡ αἰσχύνη τοῦ προσώπου καὶ τοῖς βασιλεῦσιν ἡμῶν καὶ τοῖς ἄρχουσιν ἡμῶν καὶ τοῖς πατράσιν ἡμῶν, οἵτινες ἡμάρτομέν σοι. 9 Κυρίῳ τῷ Θεῷ ἡμῶν οἱ οἰκτιρμοὶ καὶ οἱ ἱλασμοί, ὅτι ἀπέστημεν 10 καὶ οὐκ εἰσηκούσαμεν τῆς φωνῆς Κυρίου τοῦ Θεοῦ ἡμῶν πορεύεσθαι ἐν τοῖς νόμοις αὐτοῦ, οἷς ἔδωκε κατὰ πρόσωπον ἡμῶν ἐν χερσὶ τῶν δούλων αὐτοῦ τῶν προφητῶν. 11 καὶ πᾶς Ἰσραὴλ παρέβησαν τὸν νόμον σου καὶ ἐξέκλιναν τοῦ μὴ ἀκοῦσαι τῆς φωνῆς σου, καὶ ἐπῆλθεν ἐφ' ἡμᾶς ἡ κατάρα καὶ ὁ ὅρκος ὁ γεγραμμένος ἐν νόμῳ Μωυσέως δούλου τοῦ Θεοῦ, ὅτι ἡμάρτομεν αὐτῷ. 12 καὶ ἔστησε τοὺς λόγους αὐτοῦ, οὓς ἐλάλησεν ἐφ' ἡμᾶς καὶ ἐπὶ τοὺς κριτὰς ἡμῶν, οἳ ἔκρινον ἡμᾶς, ἐπαγαγεῖν ἐφ' ἡμᾶς κακὰ μεγάλα, οἷα οὐ γέγονεν ὑποκάτω παντὸς τοῦ οὐρανοῦ κατὰ τὰ γενόμενα ἐν Ἱερουσαλήμ. 13 καθὼς γέγραπται ἐν τῷ νόμῳ Μωυσῆ, πάντα τὰ κακὰ ταῦτα ἦλθεν ἐφ' ἡμᾶς, καὶ οὐκ ἐδεήθημεν τοῦ προσώπου Κυρίου τοῦ Θεοῦ ἡμῶν ἀποστρέψαι ἀπὸ τῶν ἀδικιῶν ἡμῶν καὶ τοῦ συνιέναι ἐν πάσῃ ἀληθείᾳ σου. 14 καὶ ἐγρηγόρησε Κύριος καὶ ἐπήγαγεν αὐτὰ ἐφ' ἡμᾶς, ὅτι δίκαιος Κύριος ὁ Θεὸς ἡμῶν ἐπὶ πᾶσαν τὴν ποίησιν αὐτοῦ, ἣν ἐποίησε, καὶ οὐκ εἰσηκούσαμεν τῆς φωνῆς αὐτοῦ. 15 καὶ νῦν, Κύριε ὁ Θεὸς ἡμῶν, ὃς ἐξήγαγες τὸν λαόν σου ἐκ γῆς Αἰγύπτου ἐν χειρὶ κραταιᾷ καὶ ἐποίησας σεαυτῷ ὄνομα ὡς ἡ ἡμέρα αὕτη, ἡμάρτομεν, ἠνομήσαμεν. 16 Κύριε, ἐν πάσῃ ἐλεημοσύνῃ σου ἀποστραφήτω δὴ ὁ θυμός σου καὶ ἡ ὀργή σου ἀπὸ τῆς πόλεώς σου Ἱερουσαλὴμ ὄρους ἁγίου σου, ὅτι ἡμάρτομεν, καὶ ἐν ταῖς ἀδικίαις ἡμῶν καὶ τῶν πατέρων ἡμῶν Ἱερουσαλὴμ καὶ ὁ λαός σου εἰς ὀνειδισμὸν ἐγένετο ἐν πᾶσι τοῖς περικύκλῳ ἡμῶν. 17 καὶ νῦν εἰσάκουσον, Κύριε ὁ Θεὸς ἡμῶν, τῆς προσευχῆς τοῦ δούλου σου καὶ τῶν δεήσεων αὐτοῦ καὶ ἐπίφανον τὸ πρόσωπόν σου ἐπὶ τὸ ἁγίασμά σου τὸ ἔρημον ἕνεκέν σου, Κύριε· 18 κλῖνον ὁ Θεός μου τὸ οὗς σου καὶ ἄκουσον· ἄνοιξον τοὺς ὀφθαλμούς σου καὶ ἰδὲ τὸν ἀφανισμὸν ἡμῶν καὶ τῆς πόλεώς σου, ἐφ' ἧς ἐπικέκληται τὸ ὄνομά σου ἐπ' αὐτῆς, ὅτι οὐκ ἐπὶ ταῖς δικαιοσύναις ἡμῶν ριπτοῦμεν τὸν οἰκτιρμὸν ἡμῶν ἐνώπιόν σου, ἀλλ' ἐπὶ τοὺς οἰκτιρμούς σου τοὺς πολλούς, Κύριε. 19 εἰσάκουσον, Κύριε, ἱλάσθητι Κύριε, πρόσχες Κύριε καὶ ποίησον· μὴ χρονίσῃς ἕνεκέν σου, ὁ Θεός μου, ὅτι τὸ ὄνομά σου ἐπικέκληται ἐπὶ τὴν πόλιν σου καὶ ἐπὶ τὸν λαόν σου. ~20 Καὶ ἔτι ἐμοῦ λαλοῦντος καὶ προσευχομένου καὶ ἐξαγορεύοντος τὰς ἁμαρτίας μου καὶ τὰς ἁμαρτίας τοῦ λαοῦ μου Ἰσραὴλ καὶ ριπτοῦντος τὸν ἔλεόν μου ἐναντίον τοῦ Κυρίου τοῦ Θεοῦ μου περὶ τοῦ ὄρους τοῦ ἁγίου 21 καὶ ἔτι ἐμοῦ λαλοῦντος ἐν τῇ προσευχῇ καὶ ἰδοὺ ἀνὴρ Γαβριήλ, ὃν εἶδον ἐν τῇ ὁράσει ἐν τῇ ἀρχῇ, πετόμενος καὶ ἥψατό μου ὡσεὶ ὥραν θυσίας ἑσπερινῆς. 22 καὶ συνέτισέ με καὶ ἐλάλησε μετ' ἐμοῦ καὶ εἶπε· Δανιήλ, νῦν ἐξῆλθον συμβιβάσαι σε σύνεσιν· 23 ἐν ἀρχῇ τῆς δεήσεώς σου ἐξῆλθε λόγος, καὶ ἐγὼ ἦλθον τοῦ ἀναγγεῖλαί σοι. ὅτι ἀνὴρ ἐπιθυμιῶν εἶ σύ· καὶ ἐννοήθητι ἐν τῷ ρήματι καὶ σύνες ἐν τῇ ὀπτασίᾳ. 24 ἑβδομήκοντα ἑβδομάδες συνετμήθησαν ἐπὶ τὸν λαόν σου καὶ ἐπὶ τὴν πόλιν τὴν ἁγίαν σου τοῦ συντελεσθῆναι ἁμαρτίαν καὶ τοῦ σφραγίσαι ἁμαρτίας καὶ ἀπαλεῖψαι τὰς ἀνομίας καὶ τοῦ ἐξιλάσασθαι ἀδικίας καὶ τοῦ ἀγαγεῖν δικαιοσύνην αἰώνιον καὶ τοῦ σφραγίσαι ὅρασιν καὶ προφήτην καὶ τοῦ χρῖσαι ἅγιον ἁγίων. 25 καὶ γνώσῃ καὶ συνήσεις· ἀπὸ ἐξόδου λόγου τοῦ ἀποκριθῆναι καὶ τοῦ οἰκοδομῆσαι Ἱερουσαλὴμ ἕως χριστοῦ ἡγουμένου ἑβδομάδες ἑπτὰ καὶ ἑβδομάδες ἑξηκονταδύο· καὶ ἐπιστρέψει καὶ οἰκοδομηθήσεται πλατεῖα καὶ τεῖχος, καὶ ἐκκενωθήσονται οἱ καιροί. 26 καὶ μετὰ τὰς ἑβδομάδας τὰς ἑξηκονταδύο ἐξολοθρευθήσεται χρῖσμα, καὶ κρίμα οὐκ ἔστιν ἐν αὐτῷ· καὶ τὴν πόλιν καὶ τὸ ἅγιον διαφθερεῖ σὺν τῷ ἡγουμένῳ τῷ ἐρχομένῳ καὶ ἐκκοπήσονται ἐν κατακλυσμῷ, καὶ ἕως τέλους πολέμου συντετμημένου τάξει ἀφανισμοῖς. 27 καὶ δυναμώσει διαθήκην πολλοῖς, ἑβδομὰς μία· καὶ ἐν τῷ ἡμίσει τῆς ἑβδομάδος ἀρθήσεταί μου θυσία καὶ σπονδή, καὶ ἐπὶ τὸ ἱερὸν βδέλυγμα τῶν ἐρημώσεων, καὶ ἕως τῆς συντελείας καιροῦ συντέλεια δοθήσεται ἐπὶ τὴν ἐρήμωσιν.»

Κατωτέρω προχωρούμε σε μια εκτενή κατά γράμμα εξήγηση των στίχων 24-27, όπως αυτή δίνουν διάφοροι καταξιωμένοι ερμηνευτές:

«24. εβδομήκοντα εβδομάδες είναι καθορισμένες, ξεχωρισμένες για τον λαό σου και την αγίαν σου πόλη, μετά την παρέλευση αυτών «συντελεσθῆ ἁμαρτίαν» = θα τεθεί τέρμα εις την παράβαση ή θα συμπληρωθεί η αποστασία, ή θα παύση η αποστασία ή ρήξη μετά της διαθήκης του Θεού και «σφραγισθῇ ἡ ἁμαρτία» = λάβει τέλος η ανομία ή για να αποθέσουν τις σφραγίδες εις τις αμαρτίες και για να απαλειφθούν οι ανομίες «καὶ τοῦ ἐξιλάσασθαι ἀδικίας» = και εξιλεωθεί η αμαρτία «καὶ τοῦ ἀγαγεῖν δικαιοσύνην αἰώνιον» = και έλθει αιώνια δικαιωσύνη ή και εισαχθεί αιωνία δικαιωσύνη «καὶ τοῦ σφραγίσαι ὅρασιν καὶ προφήτην» = και σφραγισθεί όραση και προφητεία ή εκπληρωθεί όραση και προφητεία «καὶ τοῦ χρῖσαι ἅγιον ἁγίων» = ή να καθαγιασθεί άγιον αγίων (άναρθρο και γένους ουδετέρου) ή (διάφορος εκδοχή) να χρισθεί ο άγιος των αγίων.

25. Πρέπει να γνωρίσεις και να εννοήσεις (κατανοήσεις) τα ακόλουθα: Από της στιγμής καθ’ ην εξήλθε ο λόγος, ίνα επανέλθουν και ανοικοδομήσουν την Ιερουσαλήμ ή αφ’ ότου η διαταγή εξήλθε να ανοικοδομηθεί η Ιερουσαλήμ μέχρις ενός κεχρισμένου ηγεμόνος (θα παρέλθουν) επτά εβδομάδες και εβδομάδες εξήκοντα δύο˙ και θα επιστρέψει ο εν αιχμαλωσία Ισραήλ και θα οικοδομηθούν πλατείες και τείχη «καὶ ἐκκενωθήσονται οἱ καιροί» = κατά το τέλος των καιρών ή και τούτο εν τη αγωνία των χρόνων ή αλλ’ εν τη αγωνία των χρόνων˙ εν μέσω δυσκόλων και αγωνιωδών περιστάσεων.

26. Και μετά τας εξήκοντα δύο εβδομάδας «ἐξολοθρευθήσεται χρῖσμα» = ένας χριστός (=κεχρισμένος) θα εξολοθρευθεί άνευ δίκης αυτού, ή θα πληγεί δια θανάτου αλλά δεν υπάρχει θάνατος γι αυτόν ή θα πληγεί δια θανάτου και δεν θα έχει ότι πρέπει να έχει, ότι του ανήκει. Τι θα επακολουθήσει τώρα; Μετά διάλειμμα αόριστον η πλήρης καταστροφή της πόλεως και του ναού και η ανατροπή της λατρείας και του έθνους. Ο λαός ηγεμόνος τινός θα επέλθει εχθρικώς κατά της πόλεως και του θυσιαστηρίου και θα μεταβάλει ταύτα εις ερείπια. Η τελική αυτή καταστροφή θα έχει τη βιαία ταχύτητα και την απόλυτον κατακάλυψη του κατακλυσμού, αναμφιβόλως του μεγάλου κατακλυσμού ή κατά λέξη και ο λαός ενός ηγεμόνος, όστις θα έλθει, θα καταστρέψει την πόλη και το θυσιαστήριο και το τέλος του έσται ως υπό κατακλυσμού και μέχρι το τέλος του πολέμου θα υπάρχει διάταγμα ερημώσεως. Και άλλως˙ η πόλις και το θυσιαστήριο κατεστραμένα (έσονται) υπό ηγεμόνος, όστις θα έλθει. Το τέλος της έσται εν τω κατακλυσμώ και μέχρι του τέλους ο πόλεμος και οι καταστροφές διατεταγμένες υπό του Θεού.

27. Και τότε θα κάνει ισχυράν συνθήκην δια πολλούς επί μίαν εβδομάδα και κατά το ήμισυ της εβδομάδας θα καταπαύσει θυσίαν (αιματηρά) και προσφοράν (αναίμακτον θυσίαν) και επί του πτερυγίου (του ναού) ή επί το ιερόν μέσα στο ναό πράγματα μυσαρά, είδωλα, πράξεις απεχθείς και βδελυρές, οι οποίες θα έχουν ως τιμωρίαν την ερήμωση και τούτο θα διαρκέσει έως ότου συμπληρωθεί ο χρόνος και τότε καταστροφή θα δοθεί επί του ερημούντος τώρα την χώρα, ή τούτο έως ότου συντέλεια και κρίση εκχυθούν επί του ερημούντος, ή άλλως και έσται ούτως εως ότου η αποφασισμένη τελική καταστροφή κατακαλήψει τους ερημωμένους αυτούς τόπους.»

Πριν προχωρήσουμε στην ανάλυση της συγκεκριμένης προφητείας κρίνουμε σκόπιμο να ασχοληθούμε με την ιστορία της εποχής εκείνης. Η ιστορία της Περσικής Αυτοκρατορίας λοιπόν, ξεκινάει με την δυναστεία των Αχαιμενιδών (550 π.Χ.–330 π.Χ.), μέσα από την σκλαβιά αυτών εις τους Μήδους. Ιδρυτής της δυναστείας και Πέρσης ηγεμόνας, υποτελής στους Μήδους, ήταν ο Αχαιμένης. Αυτός είχε ένα γιό τον Τεΐσπη, ο οποίος κατέκτησε το Ανσάν και έγινε με τη σειρά του ηγεμόνας των Περσών, πεθαίνοντας το 640 π.Χ. Ακολούθως το βασίλειο του Τεΐσπη μοιράστηκε στους δυο υιούς του. Ο πρώτος υιός ήταν ο Κύρος Α΄ βασιλέας του Ανσάν από το 640 π.Χ. έως το 580 π.Χ. Ο δεύτερος υιός ήταν ο Καμβύσης Α΄ βασιλέας του Ανσάν από το 580 π.Χ. έως το 559 π.Χ., ο οποίος και παντρεύτηκε την κόρη του Μήδου βασιλιά Αστυάγη, τη Μάνδανη.

Ο υποτελής στους Μήδους Καμβύσης Α΄ βασιλέας του Ανσάν, παντρεύτηκε λοιπόν την Μάνδανη κόρη του Μήδου βασιλιά Αστυάγη. Από αυτό το γάμο προέκυψε ο Κύρος Β΄ ο Μέγας ή ο Πατήρ, ο οποίος κατέκτησε τους Μήδους αφού νίκησε τον παππού του Αστυάγη σε μια μεγάλη μάχη και ίδρυσε τη Περσική Αυτοκρατορία και βασίλεψε από το 559 π.Χ. έως το 529 π.Χ. Αυτός αναφέρεται από την Αγία Γραφή ως ελευθερωτής των Ιουδαίων, από την Βαβυλώνια αιχμαλωσία.

Εκτός όμως από το υποτελές Βασίλειο του Ανσάν, υπήρχε και η σατραπεία της Περσίας, της οποίας σατράπης υπήρξε ο Αριαράμνης από το 635 π.Χ. έως το 550 π.Χ., υιός και αυτός του Τεΐσπη που αναφέραμε ανωτέρω. Αυτός είχε ένα υιό τον Αρσάμη σατράπη της Περσίας από το 550 π.Χ. έως το 520 π.Χ. Και αυτός με τη σειρά του είχε ένα υιό τον Υστάσπη, σατράπη της Περσίας επί βασιλείας του Καμβύση Β΄, Σμέρδι και Δαρείου Α΄. Αυτού υιός ήταν ο μετέπειτα Δαρείος Α΄, ο επονομαζόμενος Μέγας.

Άρα μπορούμε να έχουμε τώρα έναν κατάλογο, με λίγα ιστορικά στοιχεία για τον κάθε έναν εκ των βασιλέων της Περσικής αυτοκρατορίας:



Επανερχόμενοι τώρα επί του θέματος των εβδομήκοντα εβδομάδων, λέμε ότι υπάρχουν δύο κύριες απόψεις ερμηνευτών της προφητείας:
α. Η Μακκαβαϊκή ερμηνεία, η οποία έχει ως τέρμα της ανωτέρω χρονικής περιόδου, την εποχή των Μακκαβαίων και
β. Η Μεσσιακή ερμηνεία, η οποία έχει ως τέρμα της ανωτέρω χρονικής περιόδου, την εποχή του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού.
Όσο αφορά τώρα και τις δύο ανωτέρω ερμηνείες, θα πρέπει να πούμε την επικρατούσα άποψη της πλειονότητας των θεολόγων αμφοτέρων των ερμηνειών, η οποία υποστηρίζει ότι η εβδομάδα δεν πρέπει να εκλαμβάνεται ως πραγματική εβδομάδα, αλλά ως εβδομάδα ετών, δηλαδή επτά έτη. Εξ΄άλλου αυτή η εβδομάδα ετών δεν είναι άγνωστη στην Αγία Γραφή (Λευϊτ.25:1-10). Οπότε οι εβδομήκοντα εβδομάδες θα πρέπει να θεωρούνται ως 70 Χ 7 = 490 έτη.
Επίσης στην Αγία Γραφή και η ημέρα λαμβάνεται ορισμένες φορές υπό την έννοια του έτους (υπολογίζεται ως ένα έτος) (Αριθμ.14:34, Ιεζεκ.4:6), αλλά και υπό την έννοια της χιλιετίας (υπολογίζεται ως χίλια έτη) (Ψαλμ.89:4).
Η συγκεκριμένη τώρα χρονική περίοδος των εβδομήκοντα εβδομάδων ετών θα πρέπει να επισημάνουμε ότι διαιρείται σε τρεις υποπεριόδους:

α. Η πρώτη έχει διάρκεια επτά εβδομάδων, δηλαδή 49 ετών, κατά τη διάρκεια των οποίων θα επιστρέψει ο Ισραήλ και θα ανοικοδομηθεί η Ιερουσαλήμ.(« ἐπιστρέψει καὶ οἰκοδομηθήσεται πλατεῖα καὶ τεῖχος»)

β. Η δεύτερη έχει διάρκεια εξήντα δύο εβδομάδων, δηλαδή 434 ετών μετά τη πάροδο των οποίων «ἐξολοθρευθήσεται χρῖσμα, καὶ κρίμα οὐκ ἔστιν ἐν αὐτῷ· καὶ τὴν πόλιν καὶ τὸ ἅγιον διαφθερεῖ σὺν τῷ ἡγουμένῳ τῷ ἐρχομένῳ καὶ ἐκκοπήσονται ἐν κατακλυσμῷ, καὶ ἕως τέλους πολέμου συντετμημένου τάξει ἀφανισμοῖς» και

γ. Η τρίτη έχει διάρκεια μίας εβδομάδας, δηλαδή 7 ετών, κατά την διάρκεια της οποίας «δυναμώσει διαθήκην πολλοῖς, ἑβδομὰς μία· καὶ ἐν τῷ ἡμίσει τῆς ἑβδομάδος ἀρθήσεταί μου θυσία καὶ σπονδή, καὶ ἐπὶ τὸ ἱερὸν βδέλυγμα τῶν ἐρημώσεων, καὶ ἕως τῆς συντελείας καιροῦ συντέλεια δοθήσεται ἐπὶ τὴν ἐρήμωσιν.»
Σχετικά τώρα με την ερμηνεία της προφητείας, παρουσιάζονται ορισμένα προβλήματα:
α. Από πότε αρχίζει η περίοδος των εβδομάδων αυτών; Το ιερό κείμενο τις υπολογίζει «ἀπὸ ἐξόδου λόγου τοῦ ἀποκριθῆναι καὶ τοῦ οἰκοδομῆσαι Ἱερουσαλὴμ» (στιχ.25), δηλαδή από τότε που θα ακουσθεί ο λόγος (ή θα εκδοθεί το διάταγμα) ο οποίος θα αφορά εις την επάνοδο του λαού και την ανοικοδόμηση της Ιερουσαλήμ.
Οι απόψεις επί του ανωτέρω ερωτήματος, αυτών της Μακκαβαϊκής ερμηνείας διχάζονται. Άλλοι θεωρούν ως αρχή της περιόδου το έτος 536 π.Χ., κατά το οποίο εξεδώθηκε το πρώτο διάταγμα επιστροφής των Ιουδαίων και ανοικοδόμησης του Ναού και της Ιερουσαλήμ, από το βασιλιά Κύρο το Μεγάλο. Άλλοι πάλι θεωρούν ως αρχή το έτος 605/4 π.Χ. κατά το οποίο φαίνεται να ειπώθηκε από τον προφήτη Ιερεμία, η πρόρρηση ως οριζόμενου ορίου της Βαβυλωνίου αιχμαλωσίας, αυτό των εβδομήντα ετών.
Απεναντίας η άποψη αυτών της Μεσσιακής ερμηνείας επικεντρώνεται στο έτος 445 π.Χ., διότι ισχυρίζονται ότι η ιστορία έχει να επιδείξει τέσσερα διατάγματα επιστροφής των Ιουδαίων:
1. Το πρώτο επί βασιλιά Κύρου του Μεγάλου, το 536 π.Χ. (Β΄ Έσδρ.1:2),

2. Το δεύτερο επί βασιλιά Δαρείου, υιού του Υστάσπους, το 518 π.Χ. (Β΄ Έσδρ.6:1-12),

3. Το τρίτο επί βασιλιά Αρταξέρξη Α΄ του Μακρόχειρα το 458 π.Χ., (σελ.273 20ου τόμου Π.Δ., εκδόσεως «ΣΩΤΗΡ»),

4. Το τέταρτο πάλι επί βασιλιά Αρταξέρξη Α΄ του Μακρόχειρα το 445 π.Χ., (σελ.273 20ου τόμου Π.Δ., εκδόσεως «ΣΩΤΗΡ»).

Η ορθοτέρα όμως άποψη κατ’ αυτούς, θα πρέπει να είναι το έτος 445 π.Χ. διότι τα τρία πρώτα διατάγματα ομιλούν περί ανοικοδομήσεως του ναού, ουχί όμως και της πόλεως Ιερουσαλήμ, ενώ το τέταρτο διάταγμα ομιλεί περί ανοικοδομήσεως και της πόλεως.

Τέλος επί του ερωτήματος της αρχής της περιόδου των εβδομήκοντα εβδομάδων, βρέθηκαν ερμηνευτές οι οποίοι ισχυρίζονται ότι, αυτό πρέπει να υπολογίζεται από το έβδομο έτος του Αρταξέρξου Β΄ του Μνήμονος, δηλαδή το 397 π.Χ.!!! (Β΄ Έσδρ.7:8-12).

Όλες όμως οι ανωτέρω απόψεις πρέπει να συνυπολογίζονται με την απάντηση του επομένου ερωτήματος.

β. Πότε τελειώνει η περίοδος των εβδομήκοντα εβδομάδων (=490) ετών;

Οι υποστηρικτές της Μακκαβαϊκής ερμηνείας, μετά την άθροιση των 490 ετών έχουν ως πέρας της περιόδου αντίστοιχα:

1. το 46 π.Χ., για αυτούς που δέχονται το 536 π.Χ. ως αρχή και

2. το 115/4 π.Χ, για αυτούς που δέχονται το 605/4 π.Χ. ως αρχή.

Τίποτε όμως το αξιοσημείωτο δεν έγινε τότε. Εξάλλου ασυμφωνία μεταξύ τους εγείρεται και περί των εν τω στίχ. 25 και 26 κατονομαζομένων ως κεχρισμένων προσώπων, δηλαδή τον πρώτο κεχρισμένο (ἕως χριστοῦ ἡγουμένου) και το δεύτερο κεχρισμένο (ἐξολοθρευθήσεται χρῖσμα, καὶ κρίμα οὐκ ἔστιν ἐν αὐτῷ). Αυτοί εκλαμβάνουν ως χριστόν ηγούμενο, με το πέρας των πρώτων επτά εβδομάδων ή τον Κύριον, ή τον Ονία ΙΙΙ τον αρχιερέα, ή τον Ζοροβάβελ, ή τον Ιωσαδέκ, ή τον Σεδεκίαν. Και ως δεύτερο κεχρισμένο εκλαμβάνουν τον Ονίαν, ή Σέλευκο τον Φιλοπάτορα, ή τον Αλέξανδρο, ή γενικώς τον αρχιερέα τον καταργηθέντα υπό του Αντιόχου, ή την διακοπή που συνέβει μετά τον φόνο του Ονίου.

Ασυμφωνία εξ’ άλλου μεταξύ αυτών προκύπτει και ως προς την διαδοχή των τριών εβδομαδιαίων περιόδων (7 – 62 – 1).

Τέλος ασυμφωνία και διαίρεση μεταξύ τους προέκυψε, ως προς το έτος λήξεως των εβδομήκοντα εβδομάδων και τη φύση τούτων, άλλων να δέχονται αυτές ως εβδομάδες ημερών, άλλων ως εβδομάδες ετών και άλλων ως συμβολικών εβδομάδων.

Σε ένα μόνο συμφωνούσαν όλοι, ότι δεν πρόκειται περί μεσσιακής ερμηνείας.

Οι υποστηρικτές τώρα της Μεσσιακής ερμηνείας, μετά την άθροιση των 490 ετών έχουν ως πέρας της περιόδου το 45 μ.Χ..

Δεδομένου ότι δεν γνωρίζουμε την ακριβή ημερομηνία γέννησης του Ιησού, παρά εικάζουμε ότι αυτή βρίσκεται μεταξύ του 4 π.Χ. έως 2 π.Χ., η θυσία και σπονδή, θεωρούν οι ανωτέρω, ότι άρθηκαν με την καινούργια θυσία του υιού του Θεού, το έτος δηλαδή της σταυρώσεως του Ιησού, το οποίο είναι μετά από 331/2 έτη, δηλαδή μεταξύ του 291/2 έως 311/2 μ.Χ. Οπότε το τέλος της περιόδου των εβδομήκοντα εβδομάδων είναι 31/2 έτη μετά, δηλαδή μεταξύ του 33 και 35 μ.Χ.

Υπάρχει βέβαια μια διαφορά 10-12 ετών περίπου (ίσως και μικρότερης), από την αναμενόμενη χρονολογία πέρατος των εβδομήκοντα εβδομάδων, αλλά οι τελευταίοι δεν τη θεωρούν ως σοβαρό ζήτημα, δεδομένου της άγνοιάς μας περί της ακριβούς χρονολογίας γέννησης του Ιησού Χριστού.

Η δεύτερη λοιπόν μεσσιακή ερμηνεία φαίνεται περισσότερο λογική.
Εμείς όμως θα προτείνουμε και μια τρίτη ερμηνεία, χωρίς να απορρίπτουμε τις άλλες δύο προηγούμενες. Είναι φυσικά αυτή του πρωθύστερου γεγονότος. Εδώ έχουμε να κάνουμε με τρία παρόμοια γεγονότα, εκ των οποίων μόνο το μελλοντικό τρίτο γεγονός θα ικανοποιεί πλήρως της απαιτήσεις της προφητείας. Η περίοδος αυτή λοιπόν των εβδομήκοντα εβδομάδων είναι μια έσχατη χρονική περίοδος την οποία διαδέχεται η συντέλεια. Σχετική αναπαράσταση του τριπλού αυτού πρωθύστερου γεγονότος δίνουμε κατωτέρω:



Κατ’ αυτή τη 3η εσχατολογική περίοδο των εβδομήκοντα εβδομάδων ο Κύριος θα δώσει την αγία γη του Ισραήλ και της Ιερουσαλήμ, εις τους Χριστιανούς τότε Ισραηλίτες. Δεν θα υπάρχουν τότε Ιουδαίοι και Ισραηλίτες, αλλά θα είναι ένας λαός και εν μέσω αυτών θα είναι ο Χριστός. Τότε θα είναι η περίοδος της τελικής δοκιμασίας τους. Για να μην έχουν να απολογηθούν ως λαός εν ώρα κρίσεως, ότι εάν είχαν τη γη τους θα σωζόνταν μαζικά, τότε θα ευδοκίσει ο Κύριος να την ξαναπάρουν, ώστε να είναι αναπολόγητοι εφόσον είναι σίγουρο ότι θα εκπληρωθεί η ρήση του Ιησού: «ἐγὼ ἐλήλυθα ἐν τῷ ὀνόματι τοῦ πατρός μου, καὶ οὐ λαμβάνετέ με· ἐὰν ἄλλος ἔλθῃ ἐν τῷ ὀνόματι τῷ ἰδίῳ, ἐκεῖνον λήψεσθε.» (Ιωαν.5:43). Τότε θα εκπληρωθεί και η προφητεία του Ιησού: «τότε παραδώσουσιν ὑμᾶς εἰς θλῖψιν καὶ ἀποκτενοῦσιν ὑμᾶς, καὶ ἔσεσθε μισούμενοι ὑπὸ πάντων τῶν ἐθνῶν διὰ τὸ ὄνομά μου.» (Ματθ.24:9). Εφόσον θα είναι μισούμενοι δια το όνομα του Ιησού, καταλαβαίνουμε όλοι ότι θα είναι Χριστιανοί. Αλλά Χριστιανοί που δεν θα έχουν δοκιμαστεί, γι αυτό λοιπόν θα μπουν στη γη Ισραήλ, για να δοκιμαστεί η πίστη τους.

Αλλά πότε θα γίνει αυτό; Όταν αρχικά πιστέψουν στο Χριστό. Όταν εκ των υστέρων τα έθνη αποστατήσουν από το Θεό, για να αποτελέσουν έτσι τη μάστιγα των Ισραηλιτών. Γι αυτό λοιπόν ο Ιωάννης λέει: «καὶ τὴν αὐλὴν τὴν ἔξωθεν τοῦ ναοῦ ἔκβαλε ἔξω καὶ μὴ αὐτὴν μετρήσῃς, ὅτι ἐδόθη τοῖς ἔθνεσι, καὶ τὴν πόλιν τὴν ἁγίαν πατήσουσι μῆνας τεσσαράκοντα δύο.» (Αποκ.11:2). Έτσι λοιπόν όλα αυτά θα γίνουν μέσα στη «χιλιετία».
Οι εβδομήκοντα εβδομάδες αρχίζουν από τη «χιλιετία». Το ερώτημα είναι όμως πότε περίπου αρχίζουν; Από την προφητεία του αγίου Ανδρέα πληροφορούμαστε το πότε:

Η συντέλεια του κόσμου
Επανασύστασις του Ισραηλιτικού κράτους

«Μετά την συμπλήρωση της βασιλείας των εθνών, λένε μερικοί ότι ο Θεός θα επανασυστήσει το ισραηλιτικό κράτος, για να βασιλεύσει στη γη μέχρι το τέλος του κόσμου. Επικαλούνται μάλιστα ως μαρτυρία το ακόλουθο χωρίο του Ησαΐου: «Και έσται εν ταις εσχάτες ημέραις, αρεί Κύριος ο Θεός σημείον εν τη συμπληρώσει των εθνών επί πάντα τα πρόβατα Ιούδα, τα διεσκορπισμένα εν τοις έθνεσι και συνάξει τους απωσμένους Ισραήλ εν τη αγία πόλει Ιερουσαλήμ. Και έσται τω Ισραήλ ως τη ημέρα η εξήλθεν εκ γης Αιγύπτου» (πρβλ. ια΄ 12,16). Επικαλούνται επίσης και τον απόστολο Παύλο που λέει: «Όταν το πλήρωμα των εθνών ήξη, τότε πας Ισραήλ σωθήσεται» (πρβλ. Ρωμ. ια΄ 25,26).
Έτσι μ’ ένα στόμα υποστηρίζουν αυτά, ενώ ο μάρτυς Ιππόλυτος προσθέτει πως κατά τον ερχομό του αντιχρίστου θα πλανηθούν πρώτοι οι Ιουδαίοι. Αυτό το έχει άλλωστε βεβαιώσει εκ των προτέρων και ο Χριστός, λέγοντάς τους: «Εγώ ελήλυθα εν τω ονόματι του πατρός μου, και ου λαμβάνετέ με• εάν άλλος έλθη εν τω ονόματι τω ιδίω εκείνον λήψεσθε» (Ιωαν. ε΄ 43).
Είναι πολύ φανερό ότι θα συγκεντρώσει πάλι ο Θεός τους ισραηλίτες στην Ιερουσαλήμ και θα τους ξαναδώσει όσα είχαν και πρώτα. Και τούτο, για να ανατρέψει τη μέχρι τότε πρόφασή τους ότι η απώλειά τους οφείλεται στον διασκορπισμό. Θα μπορούσαν δηλαδή κατά την ημέρα της κρίσεως ν’ απολογηθούν ως εξής στον Χριστό: «Αν μας συγκέντρωνες στην Ιερουσαλήμ και μας ξαναέδινες όσα είχαμε, τότε θα πιστεύαμε σ’ εσένα, αφού δεν θα υπήρχε πια λόγος να φθονούμε τα έθνη, που προτιμήθηκαν τόσο εις βάρος μας».
Έτσι, λοιπόν, θα συναχθούν όλοι μαζί και θ’ ανακτήσουν ό,τι στερήθηκαν, αλλά θα παραμείνουν στην ίδια απιστία. Και τότε πως θα σωθούν, όταν μάλιστα την ίδια εποχή θα έρθει ανάμεσά τους ο αντίχριστος και θα πιστέψουν όλοι τους σ’ αυτόν, σύμφωνα με τον λόγο του Κυρίου; Ο Θεός δεν ψεύδεται. «Εγώ ειμί η αλήθεια» διακηρύττει με τον μονογενή του Υιό. Με την αποκατάστασή τους λοιπόν θα στερηθούν αυτομάτως απ’ αυτή τη δικαιολογία.
Λέγοντας ο απόστολος Παύλος ότι θα σωθούν, δεν εννοεί ότι θα σωθούν από την αιώνια κόλαση, αλλά από την περιπλάνησή τους τόσα χρόνια τώρα στα ξένα, και από τον ονειδισμό των άλλων λαών, και από την ανομολόγητη εντροπή. Θα συναχθούν δηλαδή στην πατρίδα τους και θα σωθούν απ’ την δουλεία και τον ζυγό και τον χλευασμό που τόσα χρόνια υπέφεραν. Δεν θα σωθούν όμως από την αιώνια κόλαση. Αφού δεν τους έπεισε η θλίψης, ώστε να πιστέψουν στον Χριστό, πως θα τους πείσει η νομιζόμενη χάρις;»

Το πότε θα λήξει ο καιρός των εθνών μας πληροφορεί πάλι ο Αγ. Ανδρέας, αναφερόμενος στη βασιλεία των Ρωμαίων:

«Τελευτήσαντος δε και τούτου του σκήπτρου, τότε έρχεται ο από Αιθιοπίας από του πρώτου κέρατος,όν φασι δώδεκα έτη κρατήσειν της βασιλείας τους οίακας. Ούτος γαρ βασιλεύσει εν ειρήνη, τους αγίους οίκους τους υπό των προ αυτού συμπτωθέντας αναστήσει, επιστρέψει τε και ταις νήσοις τον λαόν αυτών άπαντα, και ως αγαθός αγαπηθήσεται υπό του λαού, και ενευλογηθήσεται εν παντί έθνει, και έσται χαρά και αγαλλίασις εν όλω τω κόσμω, έως ου το σκήπτρον τούτο παρελεύσεται. Ελεύσεται δε μετ' αυτόν ο εξ Αραβίας, ενιαυτόν ημερών. Και εν ταις ημέραις αυτού, ος κέκτηται εκ του τιμίου ξύλου μερίδα, ανοίξωσι τον θησαυρόν αυτών και κενούς εύρωσι. Νεύσει γαρ του Παντοκρατορος Θεού ενωθήσονται τα άγια τμήματα και γένηται ολόκληρος και ακέραιος, καθώς προσηλώθη εν αυτώ Χριστός ο Θεός ημών, και δοθήσεται τω βασιλεί. Ο δελαβών αυτόν πορεύσεται εν τη πόλει Ιερουσαλήμ, και γενόμενος εν τω τόπω του Κρανίου οικείαις χερσί παραδώσει τον τίμιον Σταυρόν, το τε διάδημα το επί της κεφαλής αυτού κείμενον, επί την κορυφήν του σταυρού θέμενος, ανυψώσας, ερεί. Κύριε Ιησού Χριστέ, τετέλεσται και πεπλήρωται η ψήφος και ο αριθμός των ετών, ων προτεθησαύρικας τη βασιλεία Ρωμαίων. Δέξαι σου το αοίδιμοιν και θαυμάσιον δόρυ, συν αυτώ δε και το πνεύμα μου. Και ευθέως άγγελος Κυρίου εκ του ουρανού καταπτάς άρει τον τίμιον σταυρόν συν τω διαδήματι, και την ψυχήν του βασιλέως. Τότε παρέρχεται η βασιλεία των Ρωμαίων. Των γαρ χριστιανών η βασιλεία ο σταυρός κεχρημάτικεν. Μακάριοι εισιν οι φυγόντες εκ της πόλεως ταύτης και απερχόμενοι εν ερήμοις και σπηλαίοις και οπαίς της γης.»

Άρα επί της βασιλείας του εξ Αραβίας βασιλέως της Κωνσταντινούπολης τελειώνει η βασιλεία των Ρωμαίων, άρα και ο καιρός των εθνών. Τελειώνει η βασιλεία του 4ου βασιλέως (4ου θηρίου) του Δανιήλ ή του 7ου βασιλέως (7ης κεφαλής του επτακέφαλου θηρίου) της Αποκάλυψης και μετά από λίγο πρόκειται να συντριβεί από τις επτά έσχατες πληγές, των επτά φιαλών του θυμού του Θεού.

Όμως ο Άγιος Ιππόλυτος Πάπας Ρώμης λέει στον ΧΧ (20ο ) λόγο του: «Διότι σε όλα θέλει να μοιάσει ο πλάνος με τον Υιό του Θεού………….Μάζεψε τα διασκορπισμένα πρόβατα ο Χριστός κι αυτός θα συγκεντρώσει τον ίδιο το διασκορπισμένο λαό του Θεού…………».

Συμπεραίνουμε λοιπόν ότι μετά το τέλος της βασιλείας του εξ’ Aραβίας βασιλέως της Κωνσταντινούπολης ο Αντίχριστος ο οποίος θα ζει τότε, θα συγκεντρώσει τον διασκορπισμένο λαό του Θεού[Ιππολ. Λόγος ΧΧ (20)] . Χωρίς κανένας να τον υποπτεύεται θα φαίνεται καλός και προσφιλής εις αυτούς, θα αγαπήσει πρώτα από όλα το έθνος των Ιουδαίων [Ιππολ. Λόγος ΧΧΙΙΙ (23)] και θα τους ανοικοδομήσει τον Ναό των Ιεροσολύμων [Ιππολ. Λόγος ΧΧ (20)].

Σύμφωνα πάλι με το 7ο κεφ. του Δανιήλ και σχετικά με την εσχάτη ανασύσταση του Ισραήλ ως κράτους – έθνους, αναφέρονται τα ακόλουθα:

α. «7 ὀπίσω τούτου ἐθεώρουν καὶ ἰδοὺ θηρίον τέταρτον φοβερὸν καὶ ἔκθαμβον καὶ ἰσχυρὸν περισσῶς, καὶ οἱ ὀδόντες αὐτοῦ σιδηροῖ μεγάλοι, ἐσθίον καὶ λεπτῦνον καὶ τὰ ἐπίλοιπα τοῖς ποσὶν αὐτοῦ συνεπάτει, καὶ αὐτὸ διάφορον περισσῶς παρὰ πάντα τὰ θηρία τὰ ἔμπροσθεν αὐτοῦ, καὶ κέρατα δέκα αὐτῷ. 8 προσενόουν τοῖς κέρασιν αὐτοῦ, καὶ ἰδοὺ κέρας ἕτερον μικρὸν ἀνέβη ἐν μέσῳ αὐτῶν, καὶ τρία κέρατα τῶν ἔμπροσθεν αὐτοῦ ἐξερριζώθη ἀπὸ προσώπου αὐτοῦ, καὶ ἰδοὺ ὀφθαλμοὶ ὡσεὶ ὀφθαλμοὶ ἀνθρώπου ἐν τῷ κέρατι τούτῳ καὶ στόμα λαλοῦν μεγάλα.» (Δαν.7:7-.

β. «24 καὶ τὰ δέκα κέρατα αὐτοῦ, δέκα βασιλεῖς ἀναστήσονται, καὶ ὀπίσω αὐτῶν ἀναστήσεται ἕτερος, ὃς ὑπεροίσει κακοῖς πάντας τοὺς ἔμπροσθεν, καὶ τρεῖς βασιλεῖς ταπεινώσει·» (Δαν.7:24).

Από τα ανωτέρω καταλαβαίνουμε ότι κατά τη μέση του χρονικού διαστήματος της βασιλείας των δέκα βασιλέων θα δημιουργηθεί το ενδέκατο βασίλειο (κέρας ἕτερον μικρὸν) του Ισραήλ, το οποίο θα έχει αρχηγό τον «χριστό ἡγούμενο» (Δαν.9:25) ή τον «ἡγούμενο διαθήκης» (Δαν.11:22). Μετά την παρέλευση 69 εβδομάδων από την εξαγγελία ανασυστάσεως του Ισραήλ, «ἐξολοθρευθήσεται χρῖσμα» (Δαν.11:26) από «ἡγουμένῳ τῷ ἐρχομένῳ» (Δαν.11:26), ο οποίος πολύ πιθανόν να είναι ο Αντίχριστος που θα βασιλέψει μετά την βασιλεία των δέκα βασιλέων «ὀπίσω αὐτῶν ἀναστήσεται ἕτερος» ή λιγότερο πιθανόν να είναι ο πατέρας του Αντιχρίστου (βασιλέας του βορά) ο οποίος περιγράφεται στο κάτωθι κείμενο: «15 καὶ εἰσελεύσεται βασιλεὺς τοῦ βορρᾶ καὶ ἐκχεεῖ πρόσχωμα καὶ συλλήψεται πόλεις ὀχυράς, καὶ οἱ βραχίονες τοῦ βασιλέως τοῦ νότου οὐ στήσονται, καὶ ἀναστήσονται οἱ ἐκλεκτοὶ αὐτοῦ, καὶ οὐκ ἔσται ἰσχὺς τοῦ στῆναι. 16 καὶ ποιήσει ὁ εἰσπορευόμενος πρὸς αὐτὸν κατὰ τὸ θέλημα αὐτοῦ, καὶ οὐκ ἔστιν ἑστὼς κατὰ πρόσωπον αὐτοῦ· καὶ στήσεται ἐν τῇ γῇ τοῦ Σαβεί, καὶ συντελεσθήσεται ἐν τῇ χειρὶ αὐτοῦ.» (Δαν.11:15-16). Εδώ να εξηγήσουμε ότι η γη Σαβεί είναι η Ιουδαία.

ΤΟ ΠΡΩΘΥΣΤΕΡΟΝ ΓΕΓΟΝΟΣ ΤΟΥ ΔΕΣΙΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΣΑΤΑΝΑ

Το κράτος του σατανά πριν την έλευση του Χριστού στη γη ήταν μεγάλο. Κυβερνούσε όλη τη γη δια της ειδωλολατρίας, των μύθων, του φόβου και άλλων μεθόδων που ο ίδιος γνωρίζει.. Ο Ιησούς Χριστός όμως μπαίνοντας μέσα στην ανθρώπινη ιστορία κατάφερε, να καταργήσει την κοσμοκρατορία του σατανά και να δέσει αυτόν. Για το ίδιο δέσιμο κάνει λόγο το κάτωθι κείμενο:

«22 Τότε προσηνέχθη αὐτῷ δαιμονιζόμενος τυφλὸς καὶ κωφός, καὶ ἐθεράπευσεν αὐτόν, ὥστε τὸν τυφλὸν καὶ κωφὸν καὶ λαλεῖν καὶ βλέπειν. 23 καὶ ἐξίσταντο πάντες οἱ ὄχλοι καὶ ἔλεγον· Μήτι οὗτός ἐστιν ὁ Χριστὸς ὁ υἱὸς Δαυῒδ; 24 οἱ δὲ Φαρισαῖοι ἀκούσαντες εἶπον· Οὗτος οὐκ ἐκβάλλει τὰ δαιμόνια εἰ μὴ ἐν τῷ Βεελζεβοὺλ, ἄρχοντι τῶν δαιμονίων. 25 εἰδὼς δὲ ὁ Ἰησοῦς τὰς ἐνθυμήσεις αὐτῶν εἶπεν αὐτοῖς· Πᾶσα βασιλεία μερισθεῖσα καθ' ἑαυτὴν ἐρημοῦται, καὶ πᾶσα πόλις ἢ οἰκία μερισθεῖσα καθ' ἑαυτὴν οὐ σταθήσεται. 26 καὶ εἰ ὁ σατανᾶς τὸν σατανᾶν ἐκβάλλει, ἐφ' ἑαυτὸν ἐμερίσθη· πῶς οὖν σταθήσεται ἡ βασιλεία αὐτοῦ; 27 καὶ εἰ ἐγὼ ἐν Βεελζεβοὺλ ἐκβάλλω τὰ δαιμόνια, οἱ υἱοὶ ὑμῶν ἐν τίνι ἐκβάλλουσι; διὰ τοῦτο αὐτοὶ κριταὶ ἔσονται ὑμῶν. 28 εἰ δὲ ἐγὼ ἐν Πνεύματι Θεοῦ ἐκβάλλω τὰ δαιμόνια, ἄρα ἔφθασεν ἐφ' ὑμᾶς ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ. 29 ἢ πῶς δύναταί τις εἰσελθεῖν εἰς τὴν οἰκίαν τοῦ ἰσχυροῦ καὶ τὰ σκεύη αὐτοῦ ἁρπάσαι, ἐὰν μὴ πρῶτον δήσῃ τὸν ἰσχυρόν; καὶ τότε τὴν οἰκίαν αὐτοῦ διαρπάσει.» (Ματθ.12:22-29)

Όπως καταλαβαίνουμε από τον ανωτέρω 29ο στίχο ο ισχυρός ήταν ο σατανάς, η οικία του ήταν όλη η γη και αυτός που τον έδεσε και του άρπαξε την οικία ήταν ο Ιησούς Χριστός. Αυτό το δέσιμο του σατανά θα μας απασχολήσει εκτενέστερα κατωτέρω.

Άλλο ένα τριπλό «πρωθύστερον» γεγονός, σχετικό με το σατανά έχει να επιδείξει η ανθρώπινη πορεία προς την αιωνιότητα. Είναι αυτό το περιβόητο χιλιετές δέσιμο του Σατανά, που αναφέρει το 20ο κεφάλαιο της Αποκάλυψης παρακάτω:

ΑΠΟΚΑΛΥΨΙΣ ΙΩΑΝΝΟΥ - Κεφάλαιο Κ΄

«1 Καὶ εἶδον ἄγγελον καταβαίνοντα ἐκ τοῦ οὐρανοῦ, ἔχοντα τὴν κλεῖν τῆς ἀβύσσου καὶ ἅλυσιν μεγάλην ἐπὶ τὴν χεῖρα αὐτοῦ. 2 καὶ ἐκράτησε τὸν δράκοντα, τὸν ὄφιν τὸν ἀρχαῖον, ὅς ἐστι Διάβολος καὶ ὁ Σατανᾶς ὁ πλανῶν οἰκουμένην, καὶ ἔδησεν αὐτὸν χίλια ἔτη, 3 καὶ ἔβαλεν αὐτὸν εἰς τὴν ἄβυσσον, καὶ ἔκλεισε καὶ ἐσφράγισε ἐπάνω αὐτοῦ, ἵνα μὴ πλανᾷ ἔτι τὰ ἔθνη, ἄχρι τελεσθῇ τὰ χίλια ἔτη· μετὰ ταῦτα δεῖ αὐτὸν λυθῆναι μικρὸν χρόνον. 4 Καὶ εἶδον θρόνους, καὶ ἐκάθισαν ἐπ' αὐτούς, καὶ κρῖμα ἐδόθη αὐτοῖς, καὶ τὰς ψυχὰς τῶν πεπελεκισμένων διὰ τὴν μαρτυρίαν Ἰησοῦ καὶ διὰ τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ, καὶ οἵτινες οὐ προσεκύνησαν τὸ θηρίον οὔτε τὴν εἰκόνα αὐτοῦ, καὶ οὐκ ἔλαβον τὸ χάραγμα ἐπὶ τὸ μέτωπον αὐτῶν καὶ ἐπὶ τὴν χεῖρα αὐτῶν· καὶ ἔζησαν καὶ ἐβασίλευσαν μετὰ τοῦ Χριστοῦ χίλια ἔτη· 5 καὶ οἱ λοιποὶ τῶν νεκρῶν οὐκ ἔζησαν ἕως τελεσθῇ τὰ χίλια ἔτη. αὕτη ἡ ἀνάστασις ἡ πρώτη. 6 μακάριος καὶ ἅγιος ὁ ἔχων μέρος ἐν τῇ ἀναστάσει τῇ πρώτῃ· ἐπὶ τούτων ὁ δεύτερος θάνατος οὐκ ἔχει ἐξουσίαν, ἀλλ' ἔσονται ἱερεῖς Θεοῦ καὶ τοῦ Χριστοῦ, καὶ βασιλεύσουσι μετ' αὐτοῦ χίλια ἔτη. 7 Καὶ ὅταν τελεσθῇ τὰ χίλια ἔτη, λυθήσεται ὁ Σατανᾶς ἐκ τῆς φυλακῆς αὐτοῦ, 8 καὶ ἐξελεύσεται πλανῆσαι τὰ ἔθνη τὰ ἐν ταῖς τέσσαρσι γωνίαις τῆς γῆς, τὸν Γὼγ καὶ Μαγώγ, συναγαγεῖν αὐτοὺς εἰς τὸν πόλεμον, ὧν ὁ ἀριθμὸς αὐτῶν ὡς ἡ ἄμμος τῆς θαλάσσης. 9 καὶ ἀνέβησαν ἐπὶ τὸ πλάτος τῆς γῆς, καὶ ἐκύκλευσαν τὴν παρεμβολὴν τῶν ἁγίων καὶ τὴν πόλιν τὴν ἠγαπημένην· καὶ κατέβη πῦρ ἐκ τοῦ οὐρανοῦ ἀπὸ τοῦ Θεοῦ καὶ κατέφαγεν αὐτούς· 10 καὶ ὁ διάβολος ὁ πλανῶν αὐτοὺς ἐβλήθη εἰς τὴν λίμνην τοῦ πυρὸς καὶ τοῦ θείου, ὅπου καὶ τὸ θηρίον καὶ ὁ ψευδοπροφήτης, καὶ βασανισθήσονται ἡμέρας καὶ νυκτὸς εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. 11 Καὶ εἶδον θρόνον μέγαν λευκὸν καὶ τὸν καθήμενον ἐπ' αὐτῷ, οὗ ἀπὸ προσώπου ἔφυγεν ἡ γῆ καὶ ὁ οὐρανός, καὶ τόπος οὐχ εὑρέθη αὐτοῖς. 12 καὶ εἶδον τοὺς νεκρούς, τοὺς μεγάλους καὶ τοὺς μικρούς, ἑστῶτας ἐνώπιον τοῦ θρόνου, καὶ βιβλία ἠνοίχθησαν· καὶ ἄλλο βιβλίον ἠνοίχθη, ὅ ἐστι τῆς ζωῆς· καὶ ἐκρίθησαν οἱ νεκροὶ ἐκ τῶν γεγραμμένων ἐν τοῖς βιβλίοις κατὰ τὰ ἔργα αὐτῶν. 13 καὶ ἔδωκεν ἡ θάλασσα τοὺς νεκροὺς τοὺς ἐν αὐτῇ, καὶ ὁ θάνατος καὶ ὁ ᾅδης ἔδωκαν τοὺς νεκροὺς τοὺς ἐν αὐτοῖς, καὶ ἐκρίθησαν ἕκαστος κατὰ τὰ ἔργα αὐτῶν. 14 καὶ ὁ θάνατος καὶ ὁ ᾅδης ἐβλήθησαν εἰς τὴν λίμνην τοῦ πυρός· οὗτος ὁ θάνατος ὁ δεύτερός ἐστιν. 15 καὶ εἴ τις οὐχ εὑρέθη ἐν τῇ βίβλῳ τῆς ζωῆς γεγραμμένος, ἐβλήθη εἰς τὴν λίμνην τοῦ πυρός.»

Πολλοί ερμηνευτές λένε ότι αυτό το χιλιετές δέσιμο του Σατανά πραγματοποιήθηκε ήδη με τη δημιουργία του υπερχιλιετούς βυζαντινού χριστιανικού κράτους. Άλλοι ερμηνευτές, κυρίως Ορθόδοξοι, υποστηρίζουν ότι το χιλιετές αυτό δέσιμο πραγματοποιήθηκε από την πρώτη παρουσία του Ιησού Χριστού έως το σχίσμα των Ρωμαιοκαθολικών και Ορθοδόξων, σημείο κατά το οποίο λύθηκε πλέον ο Σατανάς. Άλλοι ερμηνευτές, κυρίως Ρωμαιοκαθολικοί υποστηρίζουν ότι αυτό το χιλιετές δέσιμο πραγματοποιήθηκε από τον Μέγα Κωνσταντίνο έως το σχίσμα Προτεσταντών και Ρωμαιοκαθολικών. Άλλοι πάλι θεωρούν τον αριθμό χίλια ως συμβολικό και λένε ότι το χιλιετές δέσιμο του Σατανά είναι γενικά τα έτη του Ευαγγελίου του Χριστού. Τέλος άλλοι ερμηνευτές πιστεύουν ότι αυτή η συμβολική χιλιετία είναι η περίοδος μεταξύ των δύο παρουσιών του Χριστού.

Ποιους να πιστέψει κανείς άραγε; Εμείς πάντως δεν θα απορρίψουμε καμία ερμηνεία. Απλώς θα δώσουμε την δικιά μας. Όπως αναλύσαμε σε προηγούμενα κεφάλαια η χιλιετία θα έρθει οσονούπω ως μια ιστορική πραγματικότητα. Κατ’ αυτήν τη χιλιετία η εναπομείνασα μετά από τον Γ΄ παγκόσμιο πυρηνικό πόλεμο ανθρωπότητα θα γνωρίσει τη δεύτερη αλλαγή των καιρών που θα πραγματοποιήσει ο Θεός επί της γης, και η οποία περιγράφεται ως ήδη δείξαμε, εντός της Αγίας Γραφής. Αυτή όμως η χιλιετία που περιγράψαμε θα ξεκινήσει πάλι με το δέσιμο του Σατανά από την προσωρινή κυβέρνηση των αγίων του αναμενόμενου Βασιλέως Ιωάννη. Και λέμε πάλι, διότι το ίδιο δέσιμο του Σατανά πραγματοποιήθηκε στο παρελθόν μετά την πρώτη παρουσία του Ιησού Χριστού. Εμείς όμως δεν θα εγκλωβιστούμε εις τον ακριβή χρονολογικό ορισμό αυτής της πρώτης χιλιετούς αιχμαλωσίας του Σατανά.

Η πλειονότητα λοιπόν των ερμηνευτών ομιλεί για το πρώτο χιλιετές δέσιμο του Σατανά, ενώ εμείς στο πόνημα τούτο σας δείξαμε το δεύτερο χιλιετές δέσιμο αυτού. Υπάρχει όμως και το τρίτο και οριστικό. Συγκεκριμένα πρόκειται για την οριστική ήττα του Σατανά και την οριστική καταδίκη του εις τη λίμνη του πυρός και του θείου.

Συμβαίνει δηλαδή ακριβώς το ίδιο που αναλύσαμε εις το κεφάλαιο των τριών ιστορικών διαλογών ή κρίσεων. Εκεί είχαμε πει ότι τρείς διαλογές πιστών θα συμβούν εις την ανθρώπινη ιστορία. Η πρώτη αφορούσε τους Ιουδαίους, η δεύτερη αφορά τους εθνικούς και η τρίτη αφορά και τους δύο. Μπορεί κάποιος να πεί ότι τρείς κρίσεις θα εμφανιστούν εις την ανθρώπινη ιστορία. Μεταξύ αυτών η τρίτη είναι η τελική, οριστική και καθολική κρίση ενώ οι δύο πρώτες είναι μερικές και προσωρινές.

Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με το δέσιμο του Σατανά. Το τρίτο θα είναι το τελικό, οριστικό και καθολικό, ενώ τα δύο πρώτα αποτελούν μερικά και προσωρινά δεσίματα. Αποδίδουμε κατωτέρω και σχηματικά την γνώμη μας.